Vandaag is Finkelstein junior 9 jaar. 9 jaar. Het is daarmee ook 9 jaar geleden dat ik de rol ‘moeder’ op me nam. En hoewel als kind je verjaardag de belangrijkste dag van het jaar is, heb je als ouder ook wat te vieren. Voor jezelf. 

Want juist nu zie je de vruchten van je werk als ouder. Je kind toont zijn eigen normen en waarden, zijn eigen visie en mening. En die zijn mede door jou gevormd. En nu je kind steeds zelfstandiger wordt, oefen jij je in een vaardigheid die voor ouders heel lastig is te beheersen: loslaten. De keren dat het gelukt is, is zeker een feestje waard, echt!

Waar ik kan met trots op kan terugkijken als moeder van een 9-jarige zoon:

..en ik dat goed vond. Ik vond het het helemaal niks. Ik was pissig omdat ik dat graag van te voren met zijn vader overlegd had. Maar hij was ZO blij. Daarom liet ik het gaan. Het hielp ook dat het geen laatste model smartphone was. Maar een ouderwetse, waarmee je alleen kan bellen en sms-en. Natuurlijk sprak ik regels met hem af over het gebruik (niet op school), het beltegoed (dat betaal je zelf) en wie hij zijn nummer geeft (alleen familie en vrienden). In de praktijk viel het allemaal 100% mee. Junior vergat na een maand dat een mobiel ook moet worden opgeladen of dat je hem moet meenemen. En stiekem was het ook handig als hij ging buiten spelen. In plaats van gillen op straat dat het eten klaar is, volstaat een sms-je met ‘Eten is klaar. Kom je naar huis?’ Heel chic.

…en niks zei over zijn matige inzet of falende techniek. Junior zal waarschijnlijk geen topsporter worden. De parallel met de Pietertje-reclame van Calvé houdt op bij het shot dat Pietertje op de bank zit met zijn boterham met pindakaas. Junior speelt niet om te winnen, hoewel hij wel graag wint (maar wie niet?). Hij speelt om te spelen. Hooguit. Misschien nog eerder voor de uitstraling. Want dat honkbaltenue ziet er gaaf uit, wees eerlijk. En die slaghandschoentjes zijn ook kek. En een veldinning op het derde honk staan is ook een uitdaging voor je concentratie. En dat is ok. Zei ik tegen mezelf als mantra. Duizend keer. En na duizend keer klinkt het ‘Ben je tevreden met hoe je gespeeld hebt? minder geforceerd dan de eerste keer.

Het gaat natuurlijk wel eens mis. Zo stond Junior met een teamgenootje te wachten op de rest van het team (die te laat waren). “Kom op, begin alvast met opwarmen”, spoorde ik ze aan. Ik liep met hun 2 rondjes rond het veld om daarna wat oefeningen met ze te doen (Coach was koffie halen…). “Zooo, jouw moeder is fanatiek”, zei zijn teamgenoot. Junior rolde met zijn ogen en antwoordde: “Geloof me, dit is nog niks!” Dat is weer wat anders als een Campina-kind. En dat ik dat erg vind, zegt meer over mij dan over Junior. Wat een zelfinzicht!

En zo zijn er nog veel meer mooie momenten. Waarin je kind glanst door jouw opvoeding. Waarin jij groeit doordat jij een voorbeeld moet zijn. Dus behalve een verjaardag van je kind, is het ook een verjaardag van jou als ouder. Gefeliciteerd!