Vrouwen zijn kuddedieren. Doen het liefste alles samen. Samen winkelen, samen koken, samen naar de wc. Daarom is de het fenomeen Ladies Run zo populair: lekker gezellig samen hardlopen. Maar er is een paradoxale uitzondering. De moeder. Want de moeder loopt het liefste alleen.

Opladen voor familietijd

Dat geldt voor mij. En na een rondje langs andere hardlopende moeders, durf ik wel te stellen dat het moeder eigen is om solo te willen lopen. In ieder geval een keer per week. Dat half uurtje of uurtje is namelijk voor veel moeders The Great Escape van de dagelijkse beslommeringen. Even weg van de slapeloze nachten, de vieze luiers, de jankende of zeikende kinderen. Even uit dat huishouden van Jan Steen dat wat je ook doet, nooit echt opgeruimd of schoon lijkt te worden. Even jezelf weerhouden om van alles te doen terwijl manlief achter de krant/pc/tablet/game console kruipt. 

Het stereotype van 2 in een roze hardloopshirt en caprileggings gestoken vrouwen die keuvelend in een sukkeltempo samen aan het ‘sporten’ zijn klopt dus niet. Moeders rennen alsof ze door de duivel achter na gezeten worden weg van hun verplichtingen, om halverwege in hetzelfde straffe tempo weer terug naar huis te rennen, omdat ze nog van alles moeten doen.

Dus vaders, zonen, dochters: gun je vrouw/moeder dat half uurtje eigen tijd, zodat zij zich weer kan opladen voor jullie familietijd. Het is in je eigen voordeel.

Solo niet altijd even idyllisch

Vanochtend werd ik onrustig wakker. Ik had super slecht geslapen door een baby die om de 2 uur even aan zijn menselijke speentje wilde hangen, een mug, een man die de mug wilde zappen… Ik moest weg! Manlief en ik waren van plan samen te lopen, maar ik kon niet meer wachten. Niet uitslapen, weg! Zonder ontbijt ging ik meteen de deur uit. Het was perfect weer om hard te lopen, zeker voor een solo run. Zonnetje, beetje wind, niet te warm. Ik ging voor mijn voorlopig laatste duurloop voor de vakantie. Want ik weet niet of ik straks een route of de tijd kan vinden om 10k of een uur te lopen.

Ambitieus en enthousiast begon ik aan mijn solo run. Lekker in de bochtjes versnellen, goed op mijn passnelheid letten, een paar bruggetjes opzoeken… Zonder muziek, zonder voice-over die mijn tempo om de kilometer in mijn oor roept. Just Me, Myself and I. Maar net over de helft gebeurde het: steken in mijn zij. Ik pauzeerde even, probeerde op adem te komen en begon langzamer aan mijn loopje. Maar het mocht niet baten. Ik voelde me een vadsige, vetgemeste labrador die los wordt gelaten in het park en de illusie heeft om met de hazenwindhonden mee te kunnen rennen.  Ik liep 9 kilometer, om de laatste vooral lopend af te ronden. Het zat er niet in vandaag. Misschien kwam het door het slaapgebrek of door het niet ontbijten vooraf. In ieder geval kon ik mijn eerste waardeloze run in Nike+ loggen.

Maar er gloort licht aan de horizon. Ik liep in ieder geval solo en zonder muziek. Ik heb kunnen letten op mijn natuurlijke pas- en looptempo. En dat kan ik gebruiken voor mijn volgende run. Want de volgende run, solo of samen, die is er altijd.

Loop jij het liefste samen of alleen? Deel jouw favoriete loopgezelschap in een reactie hieronder.

xoxo- Irene.