Ik had er zo’n levendig beeld van. Om net zo picture perfect op de paden van de Rocky Mountains hard te lopen zoals Speedymama op haar Instagramfoto’s. Maar ik heb geen BRFF of iemand anders die zo gek is om zulke foto’s tijdens ons hardlooprondje te maken. En bovenal: ik durfde niet.

Vlak bij onze camping in Banff was een korte wandelroutes van 3 kilometer. Een smal grindpad op de berg. Van te voren dacht ik ‘appeltje-eitje’ en dacht er niet verder over na. Totdat je in de Rockies aankomt. En je om de kilometer Beren Waarschuwingen ziet. Loop niet op dit pad, het is Beren-Eten-Bessen-seizoen! Draag ten alle tijde berenspray op de paden! Loop in groepjes van tenminste 4 mensen! Dan is zo’n kort rondje toch ineens andere koek.

De mensen die het (samen) wel aandurfden probeerde ik na een steek van jaloezie links te laten liggen. Zonder succes. Andere hardlopers zullen dat gevoel wel herkennen of begrijpen. Dat wanneer je iemand ziet hardlopen terwijl jij hardloper-incognito bent (want aan het werk, of aan het moederen ofzo), je zou willen dat jij op dat moment kon hardlopen.

De mensen die ik een veilig rondje over de camping zag doen probeerde ik laatdunkend te negeren. Werkte ook niet. ‘Dat is niet hardlopen in de Rockies’ wilde ik mezelf wijs maken. Maar mijn rennershart zei: ‘Kijk! Zij wel! Ik ook! Ik ook! Alsjeblieft!’

Dus gaf ik toe. Om 7 uur ‘s ochtends stond ik op, alle mannen nog slapend achterlatend. Een rondje rondom Whistler’s Campground in Jasper, een camping van 800 plaatsen. Het miezerde licht, de wolken bedekten de toppen van de bergen en de camping sliep. Ik liep op het asfalt van de hoofdweg rondom park en het grind van het voetpark dwars over de camping. 6 langzame kilometers, die zwaarder aanvoelden door de rollende heuvels.

Het was heerlijk. Ik had mezelf bevrijd van mijn eigen vooroordelen. Gunde mezelf het genot van een trainingsroutine. Liep zonder schema, tijd of snelheidsdoel. Ik was vrij.