Hoe doe je dat toch? vragen andere moeders mij wel eens. En moederen, en werken, en sportles geven, en regelmatig hardlopen, en actief op sociale media, en bloggen, en bakken, en creatieve kinderverjaardagen, en…. Lieve moeders, ik ben net zo onder de indruk van jullie als jullie van mij! Misschien is het een vrouwen- of moederkwaal om jezelf chronisch te onderschatten. En zo enorm onder de indruk te zijn van anderen. Konden we onszelf maar zien zoals anderen ons zien. Dan zagen we dat elke moeder een superheld is.

Multi-tasken als overlevingsstrategie

Voor mij is het multi-tasken een overlevingsstrategie. Want hoewel ik er soms enorm naar kan verlangen om een thuisblijfmoeder te zijn en alle aandacht te hebben voor mijn kinderen, diep van binnen weet ik dat ik daar binnen de kortste keren hysterisch suïcidaal van wordt. Andere keren droom ik ervan om alle tijd van de wereld voor mijn blog of mijn sportschema te hebben. En eens een keer niet continu een baby op of aan me te hebben. Maar ik weet dat ik dat ik mijn kind in no-time enorm zou missen. Ik vlucht dus van de ene activiteit in de andere: van moeder naar sporter, van sport naar werk, van werk naar moederschap…

Keuzes maken en prioriteiten stellen

Bovendien: ik kan ook gewoon niet kiezen (lees ook: onderwerp van gesprek) en ik wil zoveel mogelijk van mijn interesses beleven en ervaren. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik dus kies voor kwantiteit over kwaliteit. Ik doe heel veel, maar niet heel goed. En als er dingen goed gedaan moeten worden, dan kunnen andere dingen op dat moment niet.

Dus ja, ik ben een Les Mills Sportinstructeur. En net als iedere andere Les Millsfan droom ik ervan om een keer aan de opnames van de instructiedvd mee te doen. De opnames die als uitzondering in Stockholm worden opgenomen deze maand, zijn een uitgelezen gelegenheid om dat van mijn bucketlist te strepen. Maar ik doe het niet. De moeite die ik moet doen om al het andere geregeld te krijgen, is me dat niet waard.

En zo doe ik meer dingen niet. Ik loop niet mee met de hardloopgroep van mijn werk, ook al is het een goede training en leer ik mijn collega’s beter kennen. Het makke hardlooprondje met Manlief is in het kader van Quality Time mij veel meer waard. Ik zou heel graag ook BodyJam instructeur willen worden en een BodyJam-les willen geven, maar ik ben liever een avond thuis met Manlief en zonen.

Dus nee, ik ben geen superheld. In ieder geval net zoveel of weinig als elke andere moeder. En laten vandaag eens zeggen dat we daarom dus ALLEMAAL superhelden zijn.

xoxo – Irene.