Ik ben nog steeds in de wolken van mijn eerste 10 kilometerloop met Zus. Runner’s high zal het zijn. Om nog een keer de race her te beleven. 

Voorbereiding

De voorbereiding was kort gezegd knudde. Ik dacht handig met de auto afgezet te worden in plaats lang te reizen met ov. Maar door een demonstratie van PVV, wegafzettingen voor de Vredesloop én de Den Haag Marathon, autoverkeer voor een mooi dagje wandelen op Scheveningen en wegwerkzaamheden, lag Den Haag op zijn kop. Zus en ik werden halverwege gedropt en liepen in 10 minuten over de Stadhouderskade naar de ingang van het evemenententerrein op de Groot Hertoginnelaan.

Tas afgeven bij de bagagerekken en nog snel even een zenuwenplasje doen. Met nog een kwartier voor de start te gaan, kunnen we een warmlooprondje in ieder geval vergeten. We lopen tegen een rij aan. Nee he. Is dit de rij voor de wc? Ja, 2 schamele dixies staan vlak voor de ingang van het startvak opgesteld. Geen pisbakken voor mannen ernaast, dus die delen de rij met de dames. Dit is niet ok! Ik verwacht toch van de organisatoren van Ladies Run Rotterdam dat ze de best practice van veel dixies zonder nadenken overnemen. En dan heb je ook nog mensen die verdacht lang op de wc zitten. Gatver.

Nu we toch moeten wachten, kunnen we in de rij nog de verplichte selfie nemen en een laatste tweet plaatsen. Nike+ alvast klaar zetten. Zus fixt oordopjes en haar muzieklijst, ik loop zonder muziek. Na een plaspauze die Formule 1-pitstop  waardig is (23 seconden!) gaan we in draf naar het startvak. Nog 4 minuten te gaan!

De blauwe mannetjes en vrouwen van het Run2Day supportteam roept: “Hup Marianne!” terwijl we naar het startvak joggen. Huh? Even vergeten dat onze naam in koeienletters op ons startnummer staat. We voelen ons net kleine kinderen die vol ontzag denken dat Sinterklaas alle kinderen bij naam kent.

We zien ook nog mensen die hun hele startnummer op hun shirt hebben gespeld. Mensen, 1 tip: de bonnetjes voor het t-shirt, het graveren van je medaille en je bagagelabel die kunnen en mogen eraf. Andere tip: als je je startnummer op je rug speldt, dan kunnen de fotografen geen herinneringsfoto van je maken die aan je startnummer wordt gekoppeld.

Nog even wat butt kicks, high knees, high skips and side skips en dat was dan onze warming up.

Start

Zus en ik staan achter in het startvak. We kijken op de klok: 15.00 uur. Daar klinkt het startschot! En dan gebeurt er….niks. Geen beweging, geen geschuifel. We kijken elkaar aan, vervolgens naar de klok. Drukken nog maar eens de Nike+ app uit de slaapstand. Is het nu begonnen of niet? Langzaam komt de stroom op gang. Dat is een voordeel, want zo ik rustig mijn Nike+ app opstarten, in mijn heuptasje (ja, je leest het goed!) stoppen en het onder mijn hardloopjurkje stoppen. Na het passeren van de startmatten kijk ik op de klok. De eersten zijn al 5 minuten onderweg! Van hardlopen is nog geen sprake: het is zo druk dat je het niet eens joggen kunt noemen.

Fase 1: kilometers 1-4

Zus en ik hadden afgesproken dat we rustig zouden starten. Eerste 5 kilometer in een half uur, daarna eens versnellen. Maar na de eerste bocht krijg ik de zenuwen. Dit gaat veel te langzaam! Ik haal wat mensen in, kijk achterom of Zus volgt. Na een of twee inhaalacties kan haar niet meer terugvinden, ondanks haar zuurstofroze broek. Ik richt de blik naar voren en hoop dat ze nog zelf versnelt en ik haar weer naast me vind.

Ik probeer in een ritme te komen. Maar dat is nog knap lastig met zoveel mensen om je heen! Het is Z.o. o.n.g.e.l.of.e.l.i.j.k d.r.u.k. Omdat alle snelheden door elkaar lopen, kan ik ook niet iemand vinden achter wie ik aan kan lopen. Ik ben volledig op mijn eigen interne klok aangewezen. Dus luister ik naar de frequentie van mijn stappen op de grond, probeer rustig en diep te blijven ademhalen en voel of ik nog wat kan aanpassen aan mijn houding.

Fase 2: kilometers 5-8

Dit is het tweede rondje. Het voert door een chique buurt met allemaal ambassades.  Het uitzicht is leuk, maar de klinkertjes lopen niet echt lekker. Normaal vind ik het lekker om een route te lopen met veel bochten, die je dan lekker kunt aanvallen. Maar met zoveel mensen werkt elke bocht als een flessenhals en is het dringen om de bocht lekker te kunnen nemen.

Halverwege komen we op een stuk gloednieuw asfalt. Breed, glad, ideaal! Dat loopt lekker door tot het stuk dat al eerder in de route zat. De bordjes geven nu aan dat we 7 kilometer achter de rug hebben. De eerste drinkpost heb ik overgeslagen, veel te druk en veel te vroeg. Maar deze tweede drinkpost neem ik wel. Ik weet rennend een bekertje aan te pakken. Maar ik moet nog oefenen met rennend drinken! Ik krijg er een slokje in, waarmee ik mijn mond spoel en uitspuug.

En dan de hamvraag: Zal ik nu al versnellen? Ik voel me gek genoeg helemaal niet moe! Een klein tandje sneller, besluit ik dan. Ik krijg er beetje spijt van, want de weg richting 8 kilometer bestaat uit vals plat!

Fase 3: kilometers 9-10

Gelukkig gaat het na kilometer 8 heuvelaf. Het is lekker om de zwaartekracht zijn werk te laten doen en een het heuveltje af te denderen. Er staan nu ook veel mensen langs de kant van de weg die je aanmoedigen, gezellig en heel fijn! Omdat ik nog steeds in de inhaalmodus ben, loop ik aan de buitenkant van de massa. Daardoor roepen een aantal mensen mijn naam. Dat geeft me echt een boost.

Kilometer 9 is op een weg met klinkers. Een paar meisjes in hockeytenue staan langs de kant van de weg en zingen ‘Je bent er bijna, maar nog niet helemaal’. Ik weet niet waarom, maar wanneer ik het bordje ‘9 kilometer’ passeer, roep ik tegen de mensen die naast me lopen “Kom op, we kunnen dit!”. Ik zet aan voor een tweede versnelling. Ik haal een man in een Pandapak in (werkelijk?!) en heb al weer spijt. Veel te vroeg aangezet! Gelukkig hoor ik het geluid van een DJ booth die langs de weg draait met de juiste opzwepende muziek.

De weg versmalt en het is bijna niet mogelijk om de mensen in te halen die doorbuffelen in een gestadig tempo. In de verte zie ik het finishbord, hordes mensen langs de kant en blauw witte vlaggen, confetti en ballonnen. Dit is een sprintje dat ik kan halen! Wanneer op de klok kijk en zie dat er nog geen uur voorbij is, vlieg ik uitzinnig over de finish. Binnen een uur gelopen, dat is zeker. En mijn nettotijd zal nog veel beter zijn.

Finish

De finish is weer strak geregeld door Like2Run. Uitlopen en dan je medaille in ontvangst nemen. Vervolgens langs de drinkpost voor een bekertje water en een flesje AA. Dan door naar de meetingpoint, eventueel graveren van je medaille en dan naar de bagagerekken.

Ik zie Zus bij de bagagerekken. Die kijkt ook heel blij. En dat mag ook met een tijd onder het uur!

xoxo – Irene