Toen Manlief me ruim 2 jaar geleden ten huwelijk vroeg, polderden we tijdens onze verloving nog door over de namenkwestie. Welke kwestie, vroeg Manlief zich in eerste instantie af, je neemt toch mijn naam aan? Zoals het hoort?

Voor mij ligt dat toch iets ingewikkelder. Noem het beroepsdeformatie, trots of feminisme. Hoe dan ook, ik ben enorm gehecht aan mijn naam. Minstens net zo gehecht als mannen aan hun naam. En hoewel ik geen duizenden volgers op Twitter heb, heb ik wel doelbewust gewerkt aan mijn online personal brand . Op basis van mijn eigen naam.

Toen Junior kleiner was en vroeg waarom wij niet dezelfde naam hadden, had ik hem uitgelegd dat kinderen hun achternaam van hun vader krijgen. Zijn vader en ik waren niet getrouwd en toen Junior geboren werd kreeg hij de achternaam van zijn vader en ik hield de de mijne.

Bovendien kunnen mannen ook de naam van hun vrouw aannemen. Wettelijk geldt de keuze om de naam van je echtgenoot aan te nemen over en weer. Maar dat wilde Manlief niet. Omdat het niet hoorde, en omdat hij zo gehecht was aan zijn naam. Nou, zei ik, dat geldt dus ook voor mij!

We sloten een Achternaamakkoord: ik zou privé mijn aangenomen naam gebruiken en op mijn werk en online mijn eigen naam. Op het oog een eerlijke afspraak, maar in de praktijk blijkt dat in de privésfeer vaak alleen de voornaam volstaat en ik zakelijk continu mijn eigen volledige naam gebruikte. Denk maar eens na: als onderschrift bij een e-mail, bij het opnemen van de telefoon, een begroeting, het delen van mijn e-mailadres… En uit luiheid en gemakzucht komen de belastingaanslagen, toeslagen, bankafschriften en polissen thuis nog steeds op mijn eigen naam binnen.

Een eerste hobbel in het Achternamenakkoord was een sollicitatie. Manlief vond dat het zakelijk gebruik van mijn eigen naam beperkt zou moeten worden tot mijn huidige werkgever. En ik worstelde met de communicatie, want mijn privé e-mail had ik wel netjes aangepast, terwijl op mijn cv en linkedin profiel mijn eigen naam pronkte.

Nadat Mini geboren werd, had ik een Twitter-gesprek met een andere vers getrouwde moeder. Die was juist zo trots dat ze dezelfde naam als haar man en kinderen kon dragen. Maar dat is juist een punt bij een samengesteld gezin: als ik mijn aangenomen naam gebruik, valt Junior naamsgewijs buiten onze familieboot. Terwijl hij een volledig en onlosmakelijk deel van ons gezin is.

De laatste tijd twijfel ik. Moet ik niet meer mijn aangenomen naam gebruiken? Mijn trots is een stuk minder als eerst, en datzelfde geldt voor mijn ego. Tsja, dat is wat het huwelijk met je doet. Wat het meeste door mijn hoofd gaat, zijn deze legendarische woorden:

What’s in a name? That which we call a rose, by any other name would smell as sweet

Met andere woorden: eigen naam of aangenomen naam, ik ben nog steeds ik. Ik zie er nog hetzelfde uit, ik denk en praat nog hetzelfde. Ik doe nog hetzelfde.

Misschien is het gebruiken van een aangenomen naam zo erg niet. Is het niet zo bepalend als dat ik nu vind. Ik denk erover om, 3 jaar na dato, toch volledig over te gaan naar mijn aangenomen naam. Als kado voor onze huwelijksdag. Om te laten zien hoe blij ik ben dat we getrouwd zijn.

Meisjesnaam, getrouwde naam, wat gebruik jij? Of, als je niet getrouwd bent, wat zou jij doen?

xoxo – Irene