Ik werk als marketeer. En op stille momenten, bijvoorbeeld wanneer alle mannen in huize Finkelstein op bed liggen, wil mijn marketingbrein met juridische achtergrond wel eens filosoferen over het verdwijnen van belangrijke juridische concepten. Zoals privacy. Want elk nieuw sociaal netwerk, een nieuwe beta toepassing van Google, een software update van Facebook toont aan dat privacy met het vuil op straat staat. In tegenstelling tot criticasters, zie ik in al die technologische toepassingen niet de oorzaak van het verval van privacy. In mijn ogen zijn het slechts de verschijnselen van een beweging die al langer onbewust gaande is.

Mensen vinden privacy eigenlijk niet belangrijk. Het delen van persoonlijke informatie om sociale banden aan te gaan is essentieel om te overleven in deze economische zware tijden.  Individualisme en privacy van het individu is alleen opportuun in welvarende en veilige omstandigheden.

Wat me zorgen baart, is dat onze kinderen worden opgevoed door mensen die niet goed weten hoe je in een open en transparante omgeving, waar privacy niet voorop staat, gevoelige of persoonlijke informatie op een juiste manier kunnen delen of juist kunnen bewaren. En ja, dan heb ik het over mezelf. Maar ook over docenten op school. Want wij zijn opgevoed met het idee dat in principe alles privé is, en dat je selectief informatie deelt. Tegenwoordig geldt het tegenovergestelde. Maar welke informatie zou je eigenlijk niet moeten delen? En hoe deel je veilig informatie met anderen, zonder het aan de hele wereld weg te geven?

De basisschool van Junior heeft zo heel vrolijk en vlijtig aan een nieuwe website gewerkt. Een waarbij ze aparte klassenpagina’s hebben gemaakt, om foto’s te delen van wat onze kinderen in de klas doen. Leuk, zo kunnen de ouders ook gaandeweg het jaar zien wat er in de klas gebeurt. Deze foto’s staan op een openbare webpagina. OPENBAAR. De leuke foto’s van de gymles, de sportdag, de zwemles. Of foto’s van de kinderen op schoot bij Sinterklaas. De nieuwsberichten zijn inmiddels al zo bekend, dat je geen zieke geest hoeft te hebben om het risico van de openbaarheid van deze foto’s te herkennen. Maar daar hadden ze niet over nagedacht. Terwijl er genoeg technische mogelijkheden zijn om foto’s wel afgeschermd online te delen.

Bovendien werd de nieuwe website met de nieuwe functie tussen neus en lippen door op een algemene ouderavond vermeld. Geen papieren nieuwsbrief in de schooltas, geen nieuw toestemmingsformulier. Een andere attente ouder vroeg hier nog naar. “Nee hoor, jullie hebben al toestemming gegeven toen jullie je kind aanmeldden voor deze school”. Sorry?

Wanneer een school, een directie en de leraren zo slordig met de privacy van hun leerlingen omgaan, dan maak ik me zorgen. Hoe moeten wij onze kinderen leren om scherp op te letten over welke informatie zij delen, als de school hun privacy zo verkwanselt? Naast een vak ‘sociale vaardigheden’ mag er dan ook een vak ‘digitale vaardigheden’ worden toegevoegd aan het curriculum, en niet alleen voor de kinderen! Digitale etiquette en veiligheid zou daarvan een onderdeel moeten zijn, naast de technische vakken ‘Hoe maak ik een Facebook-account aan’ of ‘Hoe maak ik een virale vine-video?’ Al hoewel die laatste vakken misschien niet nodig zijn, aangezien onze kinderen dat binnen 5 minuten al zelf kunnen.

Ik maak me zorgen dat er wordt bezuinigd op het onderwijs. Er is geen geld of tijd om docenten bij te scholen voor deze nieuwe vaardigheden, zodat zij als voorbeeld kunnen dienen voor onze kinderen. En eerlijk gezegd kijk ik ook op tegen gesprekken met Junior over wel of niet een iPad of toegang op de computer, YouTube of contacten in Game Center. Want ik weet ook niet goed tot waar je kunt gaan.

Note to self: sociale media en online richtlijnen schrijven voor kids

Jouw tips en ervaringen zijn van harte welkom! Hoe bespreek jij privacy en veilig online aanwezigheid met jouw kids? 

xoxo – Irene