Doorslapen. Ik heb van het woord gehoord. Af en toe heb ik het meegemaakt. Maar als stelselmatig fenomeen ken ik het niet. Graag was ik een overtuigd aanhanger van attachment parenting geweest. Dan had ik met zelfvertrouwen kunnen zeggen dat het normaal is dat baby’s niet doorslapen, ook na ruim 14 maanden niet. Dan had ik kunnen prediken dat ik mijn kind een veilige emotionele basis geef door hem dicht bij me te laten slapen. 

Aan de andere kant was ik ook graag zelfverzekerd gelovige geweest van de laten-uithuilen methode. Ik heb bewondering voor de standvastigheid van die ouders, die stoicijns naar het gehuil van hun kind kunnen luisteren en weten “die valt zo in slaap”. Mijn hart breekt nog steeds als ik Mini hoor krijsen in zijn eigen bedje, boos omdat hij alleen moet slapen, bang omdat het donker is. En degene die standvastig is, is Mini: hij presteert het om een uur lang te blijven huilen, steeds bozer, steeds hysterischer en steeds wakkerder omdat hij niet alleen wil slapen.

Zodra ik hem optil en hem op mijn borst leg, wordt hij stil en legt hij zijn koppie op mijn schouder. En slaapt. Het is om gek van te worden.

Ons avondritme bestaat nu uit het hem aan de borst in slaap laten vallen, in bed te leggen waardoor hij weer wakker wordt. Vervolgens aaien we hem in zijn bed over zijn bolletje totdat hij in weer in slaapt valt. Nu komt er een kritiek punt: nu is het zaak om zo stil mogelijk de kamer uit te sluipen en NIET op die traptrede te stappen die kraakt. Want dan wordt Mini weer wakker en kan het ritueel opnieuw beginnen.

Met een beetje geluk hebben Manlief en ik de avond voor onszelf en kunnen we samen een serie kijken. Een film is vaak al weer te ambitieus. Wanneer wij naar bed gaan (of erger: net wanneer je in slaap bent gevallen) wordt Mini wakker. Een van ons verhuist Mini van zijn eigen bedje naar die van ons, waar hij aan de borst opnieuw in slaap valt.

Op goede nachten slaapt hij daarna door, om rond 6 uur weer wakker te worden voor de borst. Op slechte nachten…. Slapend huilen, nachtmerries hebben maar niet wakker worden en ondertussen ons wakker houdend, niet willen drinken wel willen draaien en woelen….

Er zijn Attachement Parenting ouders die hun kinderen tot hun vierde in het ouderlijk bed laten slapen, totdat de kinderen zelf aangeven dat ze groot genoeg zijn voor een eigen bed. Dat klinkt heel edelmoedig. Maar ik zou daar compleet gestoord van worden. Krankzinnig. Want slaapgebrek maakt ieder weldenkend mens gek. Het is niet voor niets een bekende marteltechniek.

Ik zou graag willen dat ik mezelf kon wapenen tegen zijn gehuil als hij in zijn bedje ligt, dat ik de uitputtingsslag win en hem van vermoeidheid in zijn bedje zie slapen. Maar ik kan me niet wapenen. En Mini laat zich niet uitputten.

En hoewel ik zo min mogelijk labels op mijn kinderen wil plakken, is het lastig dat Mini niet alleen slaapt. In de tussentijd zing ik mijn mantra: “Het is een fase. Dit gaat voorbij. Dit is een fase. Dit gaat voorbij. Dit is een fase. Dit gaat voorbij. Dit is een fase….”

xoxo – Irene