Niet echt mijn stijl om angstvallig stil te zijn, ook niet op mijn blog. Maar afgelopen week koos ik ervoor om vooral te participeren. Ja,ja Koning Willem-Alexander zou trots op me zijn. Want hoewel je als blogger veel dingen wilt ervaren om erover te kunnen schrijven, maak je toch er niet volledig deel vanuit. Je observeert, meer dan je participeert.

Wacht! Een foto!

Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Als blogger houd ik scherp oog op passende beelden voor een blogpost. Ik kan bijvoorbeeld nooit zomaar ergens gaan eten. Zo ging ik vorige week bowlen en eten met vrienden. Niet meteen naar binnen lopen! Daar hoort een foto van het pand bij met de naam van het restaurant. En vooral niet direct aanvallen op het eten als het geserveerd wordt. Dit is Officieel Instagrammoment. Bordje op zijn voordeligst in beeld brengen (en bij sfeerlicht is dat niet gemakkelijk!), juiste filter kiezen en bijschrift met hashtags maken. En dat voor alle gangen. Ik ben er bij gang 3 van de 11 bij FG mee opgehouden.

Als mamablogger wil ik ook leuke foto’s van de sons plaatsen bij een mamapost. Probeer voor de gein eens een selfie-met-kind te maken. Niet te doen. Moment weg, ik heb het ook niet goed meegekregen want ik was te druk met de camera van mijn telefoon juist in te stellen, de kids staan er bewogen op, de kids reageren als een hert in de schijnwerpers als ze de smartphone zien, de kids proberen smartphone te pakken, smartphone valt op de grond. Enzovoort.

Professionele distantie

Vroeger, toen ik me voordeed als coach, gebruikte ik vaak de term metapositie. Klonk lekker geleerd en zo heerlijk psychologie van de koude grond. Niet vanuit jezelf denken, niet denken vanuit de ander, maar vanuit de derde persoon. Distantie als instrument. Ik zou niet meer weten waar het goed voor was.

In ieder geval. Ik voel me soms als blogger tot de metapositie gedwongen om een goede blogpost te schrijven. Bullshit natuurlijk, dit is mijn blog en ik maak mijn eigen regels. Maar ik wil toch net wat onderhoudender zijn dan alleen mijn woorddiarree over jullie uit te storten. Dus wil ik objectiever schrijven en dingen laten zien door foto’s en soms video’s. Dat betekent dat ik de situatie in zijn geheel moet opnemen in plaats van mijn plaats daarin innemen. Dat betekent dat ik niet volledig deelneem aan de ervaring, maar ook observeer.

In het moment leven

Afgelopen week dus niet. Daar was de week namelijk veel te leuk voor! Ik noemde al old school bowlen bij Dok99 en eten bij Westerkaatje, maar ik bruis vooral nog na van Les Mills megakwartaal en mijn ontmoeting met BodyJam Program Director Gandalf Archer en BodyJam soulmate Dennis. Daar wilde ik graag een blog over schrijven, maar daarvoor wacht ik nog op deelbare foto’s van anderen.

Observeren of participeren? Wat is jouw favoriete rol?

xoxo – Irene