Balen! Was ik net zo’n lekker sportief gewoontedier geworden, plan ik de hele maand januari spannende en afwijkende dingen in mijn agenda. Van mijn drie keer per week hardlopen is nu niks meer over. En ik kijk nu de hele week tegen een lege koelkast aan. Nu begrijp ik alle bloguitdagingen, 30 dagen uitdagingen, give it 100 proeven en alle andere wedstrijden die ik nog niet ken. Niet alleen reputatie komt te voet en gaat te paard.

Fragiel evenwicht

Mijn sportroutine, werkagenda en managementtaken als moeder zijn drie in fragiel evenwicht balancerende bordjes op een stokje. Het kost tijd en energie om ze alle drie draaiende te houden, maar als ze eenmaal draaien, is het helemaal zo’n kunst niet. Maar je moet wel je aandacht erbij houden! Niet even weglopen, niet omdraaien en eeeven wat anders doen. Zodra een van die bordjes momentum verliest, dan valt het bordje eraf. En kan je opnieuw beginnen. En dat, lieve mensen, is een klotetruc.

Bibberende handen

Dit jaar begon ik met mijn baan op te zeggen. Met een aanbod voor een nieuwe baan, dat wel. Maar het is toch een zenuwslopende sprong in het diepe. En het vergt een heel nieuw ritme van mij en mijn gezin. Met zijn allen vroeger opstaan, Junior die zelf naar school gaat, een extra ochtend oppas voor Mini, Manlief die op twee avonden in de week moet koken, een andere dag sportles geven… Ik sta met bibberende handen. Een nieuw schema dat we met zijn allen moeten automatiseren. Slik. Waar ben ik aan begonnen?

Hopelijk komt de nieuwe routine op hardloopschoenen.

xoxo – Irene