Vriendschap is een veel te zwakke term voor de band die ik heb met mijn mamavriendinnen. Helaas klinkt zusterschap een beetje knullig in het Nederlands, terwijl broederschap wel stoer klinkt. Zusterschap moet uit het verdomhoekje! De verbondenheid die ik met mijn mama’s voel, ook al zien we elkaar niet dagelijks, ook al weten we niet alles wat er in elkaars leven afspeelt, dat verdwijnt als sneeuw voor de zo’n wanneer we bij elkaar zijn en een voor de omgeving verblindende openhartigheid en band ten toon spreiden. So here’s to you, mamas, my sisters.

Mijn mama’s zijn mijn eigen vriendinnenclubje dat ik als nerdy tiener nooit gehad heb. Wij zijn een mix van moederkloeken, carrierevrouwen, rasoptimisten, piekeraars, bankhangers en sportfanaten. Extraverte en introverte mensen samen die elkaar de ruimte geven en elkaars perspectief respecteren. Diversiteit is kwaliteit, was een van de motto’s van een van mijn vorige werkgevers. Dat geldt ook voor vriendenclubjes. Juist omdat we zo verschillen, is het zo heerlijk om met elkaar te zijn.

Bovendien is er een ding wat we allen met elkaar gemeen hebben: de liefde voor onze kinderen en de uitdagingen waarvoor we staan als moeder en vrouw. (Okee, dat zijn er eigenlijk 2. Of zelfs 3?) Achter het front van ons zusterschap delen we onze twijfels en zorgen. Tonen onze kwetsbaarheid die we zelfs niet aan onze mannen durven tonen. We laden ons op wanneer we bij elkaar zijn, met kracht, met liefde, met heel veel gelach en als het nodig is tranen.

We waren ruim 5 jaar geleden moeders die de eerste speelafspraakjes van hun kleuterjongens organiseerden. Nu zijn we een sisterhood van moedervriendinnen, wiens zonen en mannen 1 keer per jaar meemogen op een Mama XL event. En daar geniet ik elke dag van, ook al zie ik ze niet meer elke dag op het schoolplein.

Heb jij ook een vriendinnenclub+?

xoxo – Irene

Posted with Blogsy