Vrouwen en Aziaten kunnen niet parkeren. Wat gebeurt er als je die 2 dingen met elkaar combineert? Is dat een acuut artikel 5 Wegenverkeersweg geval? Afgelopen vrijdag ging ik met ex-collega’s eten in Utrecht. Met de auto. De auto die de volgende dag geshowt en verkocht moest worden aan iemand die via Marktplaats had gereageerd. De auto die ik in een van de meest auto-onvriendelijke steden die ik ken moest parkeren. Klotsende oksels. Lees meer over mijn liefde voor auto’s, en de haat voor alle bijzaken. (Parkeren in het bijzonder). 

Het gevaarlijkste aan autorijden is parkeren. Bij alle schade die ik ooit aan een auto heb veroorzaakt, reed ik niet harder dan 5 kilometer per uur. Ik weet het, het is om je dood te lachen. Voor jouw vermaak mijn top 3 meest beschamende parkeermomenten:

Met mijn stiletto-hak klem op de koppeling

Wat voelde ik me baas, autorijden met 11 centimeter hoge stilettohakken aan! Ik was bezig mijn auto (ja, toen ik ik mijn eigen leaseauto, o yeah!) in te parkeren in een parkeervak vlak voor een lantarenpaal. Halverwege schiet ik met mijn voorvoet weg van de koppeling en ik kom met het schuine stuk van mijn schoen klem te zitten op het pedaal. Door de hoogte van mijn hak blijft de koppeling ingedrukt en de auto naar achter bewegen. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de lantarenpaal steeds dichter bij komen: paniek! Ik weet niet meer wat te doen… instinctief sluit ik mijn ogen en span ik mijn schouders. Brace for impact! Boem is ho. En toen pas bedacht ik me: handrem. Fukking handrem.

Over een verdekt opgesteld paaltje naast de poort van de parkeergarage

Ik word altijd een beetje nerveus van parkeergarages. De op- en afritten naar de verschillende verdiepingen zijn steil, of de bochten erin zijn scherp. De vakken zijn smal en kom ik wel dicht genoeg bij het toegangspoortje voor een kaartje? Een paar jaar geleden stond ik in een parkeergarage van mijn werk. Ik kwam voor het eerst op die locatie, waar je je auto afgeeft aan een valetservice. Die parkeert je auto (gelukkig!) in een parkeerlift. Een zorg minder, totdat ik bij de uitgang kwam. De ontwerpkneus van deze garage had de uitgang in een bocht neergezet. Ik was zo gefocust om zo dicht mogelijk langs het poortje voor de parkeerkaart te rijden (want ik heb vaak genoeg bij de tol de auto in zijn vrij moeten zetten om uit het raam te hangen en een kaartje erin te steken) dat ik niet door had dat ik er voor de linksdraaiende bocht er eigenlijk te dicht op zat. Kaartje erin, poort gaat open. Terwijl ik er door heen rijd voel ik een rare bobbel. Ik rijd gewoon door de steile bocht omhoog totdat ik op het plein voor kom. De auto stuurt raar? Ik zet hem aan de zijkant en tot mijn horror zie ik dat het linkerwiel naar binnen staat gedraaid, terwijl het stuur neutraal staat. Tot mijn grote schaamte moet ik de garage bellen en mijn auto wordt weggesleept. Een paar dagen later krijg ik bericht van de facilitaire dienst van het kantoor. Ik heb met mijn auto een paaltje achter de garagedeur omvergereden. Ze hebben een video van de beveiligingscamera, moeten ze het opsturen? Neuh, dank je. Ik geloof het wel. Ik stuur ze door naar mijn verzekeringsmaatschappij.

Betonmuur in de parkeergarage

Dezelfde ontwerpkneus die de vervloekte parkeergarage in Utrecht had ontworpen, werd een paar jaar later ook ingehuurd voor de parkeergarage van het Dakpark in Rotterdam. Mooie brede en zacht glooiende oprit, brede parkeervakken, goede verlichting… Dat deed me goed, want ik was toen zwanger en ik had weinig nodig voor klotsende oksels. Blij reed ik de garage uit, deze is een eitje! Maar dan zie ik: scherpe bocht naar rechts naar beneden voor de uitgang. Ik pieker over hoe ik deze bocht moet aansnijden om netjes bij het poortje te komen. Want als ik dit niet goed doe, moet ik en de auto op een helling parkeren, en met mijn dikke buik uit het raam hangen om het kaartje in de machine te stoppen en alles weer op tijd rijdend hebben om de poort uit te rijden. Ik hoor een raar geluid rechtsachter. Wat zou dat zijn? Ik haal mijn schouders op als ik netjes bij de poort uitkom en rustig de parkeergarage uit kan rijden. Bij mijn volgende stop stap ik uit de auto en als ik langs de rechterkant van de auto loop, zie ik een brede zilveren streep op de zwarte lak. Vlak voor dat ik een zwangere paniekaanval schiet, weet ik: bocht te kort aangesneden.

Gelukkig gaat het parkeren in Utrecht me dit keer schadevrij af. En de volgende dag wordt de auto verkocht. Mooi, dan kan ik me weer online verlekkeren aan veel te dure maar mooie auto’s.

xoxo – Irene.