578 slapeloze nachten and counting. We hebben het echt allemaal geprobeerd. De eerste 3 maanden in een wiegje naast ons bed. De volgende 6 maanden bij ons op de bank en in bed. Daarna eerst in het ledikantje, daarna in bed. Behandeling door de osteopaat. Homeopatische pillen. Een uur naast het ledikantje met onze hand tussen de spijltjes. Een uur wiegend wandelen in zijn kamer. Aan de borst. nog een keer aan de borst. Vooruit, nog een keer aan de borst.

Mini wil gewoon niet alleen slapen. En na zoveel nachten met 3 keer wakker worden, 2 wakker worden en nu minstens 1 keer wakker worden is mijn moedergeduld eindelijk op. Je bent veilig gehecht. Je hebt geen honger of dorst. Je bent niet bang in het donker. Je wilt gewoon niet gaan slapen. Punt uit. De eigenzinnigheid van je moeder, het doorzettingsvermogen van je vader, zeggen we al gekscherend thuis. Maar dit keer krijg je je zin niet. Kleine kindertjes moeten slapen. En doen dat liggend in hun eigen bedje. Niet woelend in het bed van papa en mama. Niet mama’s borst als menselijk speentje.

Dus huil maar. Huil maar totdat je staand in je ledikantje met je kleine snuitje  op de reling in slaap valt. 578 Slapeloze nachten maakt ook van mij een harteloze moeder. Dit is de derde nacht dat je 2 uur lang huilt, dat we vragende smsjes van de buren ontvangen en dat we met een half oor onze series kijken. We zullen je breken. En jij zult slapen. En dan, eindelijk, na meer dan 578 nachten, wij ook weer.

xoxo – Irene