Maar het niet alleen maar liefde voor werken wat de klok slaat. Ik kan namelijk ook een gruwelijke hekel hebben aan werk. Want ‘werk’ is niet alleen werken, het is ook Het Werk. De omgeving waarin je je werk doet en minstens voor de helft bepaalt of het werk leuk is en past: de afstand van het kantoor vanaf huis, de inrichting van het kantoor, de cultuur van de organisatie, de mensen met wie je werkt.
Als werkende moeder vind ik al die factoren minstens net zo belangrijk als de inhoud van het werk zelf. Want in het combineren van werk en moederschap tellen dat soort dingen dubbel: hoe lang duurt het voordat ik na het brengen van de kids naar crèche of school op werk ben? Kan ik door haal- of brengplicht later (of juist eerder) dan anderen starten? Krijg ik energie van werken? Hou ik genoeg energie en tijd over na het werk? Levert het me genoeg op dat het me de kosten van kinderopvang waard is? En dat ik dat kan betalen?
De laatste tien jaar is een zoektocht geweest naar de ideale combinatie van werk en werkomstandigheden. Ik werkte bij een groot accountantskantoor in een superinteressante baan, in een positieve omgeving, met leuke mensen van wie ik kon leren. Helaas brak de gemiddelde reistijd van 3 uur uur per dag me op. Ondanks de mogelijkheid tot promotie koos ik voor nieuwe baan bij een advocatenkantoor in de stad waar ik woon. Ik kon me in mijn vak verbreden, kreeg ruimte voor nieuwe initiatieven te ontwikkelen en was binnen een half uur thuis, of ik dat nu met de trein, fiets of hardlopend deed. Binnen drie weken voelde ik me thuis, maar na ruim 3 jaar was de koek op en had de organisatie behoefte aan een andere invulling van mijn functie die ik liever niet bood.
Dus begon ik met solliciteren, en bij mijn derde sollicitatie was raak: een adviseursfunctie in de non-profit. In Den Haag. Vast contract opgezegd, onbetaalbaar afscheid gekregen en hop! Ogen dicht en in het diepe springen. En wat ik aantrof toen ik mijn ogen open deed, was niet direct een warm bad. Gelukkig maar, want dat was ook niet de uitdaging die ik zocht. Maar uitdaging zoeken en uitdaging vinden zij twee verschillende dingen. Vooral het combineren van werk en privé is lastiger als voorheen. Ik dacht altijd dat ik èn een inspirerende en uitdagende baan èn tijd voor moederschap wilde combineren. Een ok-baan was niet goed genoeg voor me. Nu me echter in een driedubbele out-of-my-comfort-zone bevind, weet ik dat inmiddels niet meer zo zeker.
Dus vraag ik me af: ben ik ik toch meer moederkloek als dat ik zelf denk? Zal ik me toch niet meteen verhangen als thuisblijfmoeder? Of ben ik gewoon een verwend kreng omdat het me voor de verandering eens niet van een leien dakje gaat?
xoxo – Irene
Posted with Blogsy
Finkelstein & sons 