De combinatie van verlengde borstvoeding en een dreumes die steeds meer een peuter wordt resulteert vaak in deze situatie:

Mini: “Mama!”

Ik: (afwezig) “Ja, schat…”

Mini: “Mama! Die!” (wijst naar mijn borsten)

Ik: “Die zijn voor straks”

Mini: “Mama die…mama die…die…die?  (kruipt op schoot, plukt aan mijn t-shirt)

Ik: “Straks lieverd, die is voor als je gaat slapen”

Mini: “MAMMAAA…..MAMMMMMAAAA….DIE…DIE….”  (steekt zijn handje in mijn bh, knabbelt aan het kant van mijn bh)

Ik: “Nee, straks.”

Mini: ” DIEEEEE!!!” (balt zijn vuistje, slaat me met zijn vlakke handje in mijn gezicht)

Ik: “Wat doe je nou? Je mag niet slaan!”

Ik zet Mini van schoot op de grond en buigt naar hem toe: “Mama is even bezig. Straks mag je nog een beetje bij mama drinken. Je hoeft niet boos te worden. En je mag niet slaan.” Mini kijkt onthutst over het feit dat hij zijn zin niet krijgt om zich heen. En zet het vervolgens in op een krijsen. Ik probeer hem te negeren. Mini registreert het gebrek aan aandacht en gaat over tot actie: hij pakt zijn tuitbeker met sap en schudt het op de grond leeg. Ik sta op, wring de beker uit de handjes van Mini en spreekt hem ferm toe: “Nee! Hou daarmee op! Jij mag even rustig op de bank zitten!” En bij wijze van straf zet ik hem op het eenzame gedeelte van de bank. Mini op zijn beurt pitcht het krijsen naar een hogere toonsoort en volume, terwijl hij van de bank afglijdt en ter aarde stort. Op de grond rolt hij hysterisch krijsend heen en weer en bonkt zijn hoofd tegen de grond. Daarop begint hij nog harder te huilen, maar van lerend vermogen is geen sprake. Sterker nog, hij herhaalt dit nog keer totdat ik hem van de grond opraap.

Op wonderlijke wijze heb ik ondanks hersendodende gedrein en gejank mijn innerlijke zen-mama gevonden en zeg op zachte stem: “Hee, dat is toch au? Ik zie dat je boos bent, daarvoor hoef je jezelf geen pijn voor te doen. Het is niet veilig als je je boosheid laat zien door jezelf pijn te doen.” Ik praat zo nog wat verder op hem in en ik weet niet of het mijn boodschap is of de manier waarop ik het vertel, maar Mini bedaart en legt snikkend zijn hoofdje op mijn schouder. “Geef mama maar een kusje”, en dat doet hij braaf.

Wanneer mijn innerlijke zenmama even niet beschikbaar is (meestal ergens tussen 6 en 8 ‘s ochtends en ‘s avonds) is mijn reactie overigens: “HEE! HOU OP! IK WIL NIET DAT JE JEZELF PIJN DOET ALS JE BOOS BENT. DAT IS GEVAARLIJK! STOP DAARMEE!

En dat dus gemiddeld 3 keer per dag. Ik ben ZO blij dat ik werk…

Herkenbaar? Hoe ga jij om met de driftbuien van je peuter?

xoxo – Irene