22 maanden en 12 dagen. Dat is de periode dat ik borstvoeding gaf aan Mini. Van te voren had ik nooit gedacht dat ik zo lang zou voeden. Drie maanden, daar wilde ik mij hard voor maken, ook als het niet makkelijk zou zijn. Zes maanden, dat wilde ik zeker proberen. Negen maanden, net zolang zoals met Junior jaren geleden, daar hoopte ik wel op. En vooruit, een jaar als deze baby echt fan zou zijn.

Maar net zoals een tweede zwangerschap totaal anders kan zijn dan de eerste, zo geldt dat ook voor borstvoeding. Ik had rekening gehouden met worst-case scenario’s waarbij het niet gemakkelijk zou gaan. Ik had echter geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat Mini substituutproducten volledig zou afwijzen. Geen speentjes, geen fles, geen poedermelk. Zelfs slechts mondjesmaat afgekolfde melk blieven. Alleen rechtstreeks van mama was goed genoeg.

Toen ik ging werken, dacht ik dat mijn productie zelf zou terug lopen.

Toen hij vast voedsel ging eten, dacht ik dat hij minder behoefte zou hebben aan de borst.

Toen hij uit een beker ook drinken, dacht ik dat hij niet aan de borst zou willen.

Allemaal fout.

Als ik thuis kwam van werk, vond hij het lekker dat te vieren met de borst.

Als hij overdag moe werd, vond hij het fijn om zijn dutje in te luiden met de borst.

Als hij aandacht te kort had of zich verveelde, vulde hij dat graag aan met de borst.

Na 15 maanden was de romantiek er echt wel af. En na anderhalf jaar was ik het eigenlijk wel beu. Hoeveel zou hij überhaupt nog binnenkrijgen? Maar de koppigheid van mijn dreumes en mijn luiheid om standvastigheid te tonen zijn een slechte combinatie. En dat koppie toch weer, he. Als ik hem zuchtend aanlegde, keek hij me met die grote bruine ogen zo vertederend aan. Daar is niet tegen op te boksen.

Maar Manlief vreesde ‘Little Britain’ achtige taferelen (bekijk de video hieronder) en stelde dat het na onze QualityTime trip naar New York toch echt afgelopen moest zijn. Dus gaf ik op vrijdag 6 juni 2014 mijn laatste voeding. Verschrikkelijk vond ik het. Ik had gehoopt het te kunnen afbouwen, maar Mini wilde daar absoluut niet van weten. Ik wist dat dit de laatste keer was, dat dit het einde betekende aan zijn baby-zijn, aan mijn fysieke moederkloekschap. Ik had een ‘lege borstsyndroom’.

In New York werd het er niet makkelijker op. Ik had verwacht dat ik na twee dagen stuwing wel opgedroogd zou zijn. Maar mijn borsten, die van cup Com naar cup E naar cup B waren gekrompen, produceerden blijkbaar nog flink wat melk. Want elke nacht dat ik op mijn zij sliep, werd ik wakker van natte lakens. Sterker nog, zelfs na een week niet voeden, had ik bij thuiskomst nog steeds gevulde melkklieren. En Mini was het na een week nog niet verleerd. Terwijl ik hem op de arm nam, stak hij zijn handje in mijn bh en vroeg: “Mama, die?” Ik had hem na die week niets liever dan willen aanleggen, maar met pijn en moeite kon ik “Nee lieverd, dat is op” uitbrengen. De rest van de week moest Manlief hem naar bed brengen, omdat mijn bedritueel bestond uit pyjama, tanden poetsen, boekje lezen, aan de borst in slaap vallen was.

Elke dag gaat het een stukje beter. Ik voel me steeds gemakkelijker in het nee zeggen. Mini dramt steeds minder lang door. En de nachtelijke lekkages worden ook steeds minder. Het einde van een tijdperk komt in zicht. Mijn rol als moeder krijgt een andere invulling. Ik wacht met spanning af wat dat betekent voor de band tussen Mini en mij.

De volgende stap is definitief mijn voedingsbhs wegdoen. Die stap wil ik nog niet zetten. Misschien morgen, ok?

Dag borstvoeding, dag baby, dag supermama.

xoxo – Irene