Sommige gebeurtenissen maken de dingen waar ik me dagelijks druk om maak zo triviaal lijken. Het neerstorten van vlucht MH17, waarbij 253 mensen om kwamen is er zo een.

Het grijpt me aan. Niet omdat het merendeel van de slachtoffers uit Nederland afkomstig is. Maar het ZO tragisch is. Wie neemt nu neergehaald kunnen worden door een raketafweersysteem mee in zijn risicoafweging bij het boeken van een passagiersvlucht? In vergelijking is de kans om de Staatsloterij te winnen ineens ‘aannemelijk’. Ik moet er niet aan denken gebeld te worden met de boodschap “Sorry, maar de vlucht van uw ouders is neergehaald door een raketafweersysteem.” Dat verzin je toch niet?

Mijn hart gaat uit naar de familieleden van alle inzittenden van het vliegtuig, die dat verschrikkelijke nieuws hebben moeten horen. Naar de ouders, die blij waren voor hun kinderen dat ze zo’n verre reis konden maken. Die ze nog niet al te lang geleden hadden uitgezwaaid. Naar families van het vliegtuigpersoneel, voor wie dit een gewone werkdag had moeten zijn. En naar de slachtoffers zelf, die nietsvermoedend op weg waren naar hun bestemming. Het klinkt misschien raar, maar ik hoop dat ze op slag dood waren, niet wetend dat hun leven zo desastreus zou eindigen.

De laatste gedachte aan de rijstvelden van Ubud die je zou bezoeken, dat hoop ik voor de eigenaar van de Lonely Planet die ze tussen de brokstukken vonden.

Posted with Blogsy