Het verlies van je naasten werd nooit zo voelbaar als het gezicht van 40 lijkwagens op weg naar het mortuarium. Nog steeds anoniem.

Het collectief verdriet om die onschuldigen, die iemands buurman, collega, teamgenoot of leraar waren drukt in stilte op ons land. Ik kende niemand van de slachtoffers direct of indirect, maar dat is slechts een kwestie van toeval.

Het had evengoed wel een bekende kunnen zijn, een naaste, mijn familie en ik zelf. Daarom leef ik intens met hun nabestaanden mee, net als de rest van het land. De inzittenden van MH17 waren een afspiegeling van Nederland, en hun verlies slaat een gat in ons hart.

Ik denk aan dat andere monument, in mijn eigen stad. Dat beeld heeft helaas weer actuele betekenis. Maar de onschuldigen van MH17 verdienen behalve een eigen gedenksteen bovenal een eindbestemming.

Het duurt misschien nog maanden voordat alle lichamen hun naam hebben gekregen en teruggegeven kunnen worden aan hun families. Pas dan kunnen zij echt afscheid nemen. Pas dan kunnen D e slachtoffers naar hun eindbestemming.

Bring them home, het is slechts de eerste stap in een langdurig rouwproces. Alvast voor straks: rust in vrede, inzittende van MH17. En voor de rest van Nederland: welterusten.

Irene