“Shut down? Yes!” Ruim drie weken geleden deed ik mijn computer uit. Tijd voor vakantie! Vakantie als gezin blijft altijd bijzonder. Want hoewel je zeeën van tijd hebt, is tijd voor jezelf nog steeds schaars. Bovendien zijn er nog steeds maaltijden te koken, wassen te draaien en kinderen te kroelen en te troosten. Ik keek vooruit naar al die vrijetijdsbestedingen waar ik tijdens een gewone werkweek lastig aan toekwam: hardlopen, yoga, fietsen, lezen, breien, zwemmen. Als extra stok achter de deur meldde ik me aan voor het team van Glow Magazine voor de Nike Summer Challenge. Dan zou ik me ZEKER aan mijn hardloop en trainingsschema houden!

NIET dus. De eerste week van de vakantie begon ik optimistisch, met twee hardlooprondjes in de heuvels van Slovenie en aansluitend wat Nike Training Club workouts. Mijn crewmembers van mijn Glow Magazine konden trots op me zijn! De tweede week van de vakantie verkasten we naar Noord-Dalmatie. Een grote camping, met een eigen hardlooptrack, gym, fietsverhuur en allerlei activiteiten. Dat moet goed komen, toch? Maar eerst moet het strand worden verkend. En ‘Inferno’ van Dan Brown worden uitgelezen. Over het laatste doe ik zo’n 2 dagen. Tijd voor een hardlooprondje rondom de camping. Ik neem me voor het volgende rondje langs het natuurgebied vlakbij de camping te lopen.

MAAR. Dan komt een dag met regen. En nog een dag. En twee dagen met buikpijn. En dan is het weg. Mijn hele sportroutine, mijn hele sporty mama zelf, heeft op de ‘shut down? yes!’ knop gedrukt. En hetzelfde geldt voor het bloggen. Het komt door het gebrek aan tijd, aan wifi-verbinding, aan een zwart gat tussen het ene telefoonabonnement en het andere, maar ook aan inspiratie. Mijn brein, dat normaal gesproken continu op ‘aan’ staat, geregeld online is, heeft ook op de ‘shut down? yes!’ knop gedrukt. Het is leuker om ‘s avonds een spelletje met mijn mannen te spelen, een flesje wijn te drinken of als knuffeldier te fungeren. Langs de rand van het zwembad, terwijl ik emmertjes water aan mijn peuter aangeef, denk ik aan…niets.

Eerst voel ik me raar. Wat is hier aan de hand? Vervolgens voel ik me schuldig. Ik zou toch juist moeten hardlopen en trainen? Een uurtje in een zee van tijd is toch peanuts? Dan voel ik een licht gevoel van trots. Dit kan ik dus ook! Zalig nietsdoen, dolce far niente. Het is een zeldzame luxe die we onszelf nauwelijks gunnen, om niets te doen. Ik voel me meer in mijn comfort zone tijdens een actieve vakantie, maar deze ontspanningsoefening is ook heel wat waard.

Nu de volgende stap. En die is net zo eng. Switch back on. Back online, scrollend door mijn tijdlijnen, efficiënt bloggend tijdens mijn woon-werkverkeer, met een strak hardloop- en trainingsschema. Yaiks!

Kijk jij op tegen of uit naar je reguliere (sport)ritme? 

xoxo – Irene