Ja hoor. Ben je eindelijk met twee ouders om je kind samen op te voeden, is het kind helemaal veilig gehecht aan één ouder. En dat ben jij. De andere ouder mag dan verzuchten dat jullie kersverse nageslacht alleen maar jou wil, of misschien wel denken dat het kind meer van jou houdt dan van hem, jij weet inmiddels: de titel van ‘ouder nummer 1’ komt met een prijs.

Personal space in your face

Vergeet persoonlijke ruimte. Wanneer je baby, dreumes of peuter jou heeft verkozen tot veilige basis, dan zoekt hij op allerlei manieren lichamelijk contact, ook op momenten dat jij dat liever niet wilt. Bijvoorbeeld wanneer je net een cappuccinootje wilt drinken, gewoon van vriendin tot vriendin wilt kletsen, wanneer je wilt koken, eten, wassen, werken, tsja, altijd eigenlijk wel!

Dus ja, ook op het moment dat je naar de wc moet. Zelfs het slot van de wc-deur werkt maar beperkt, want ik zal je verklappen dat een dreumes of peuter op de deur bonkend en “MAAMMMMAAAA!” roepend niet echt bevorderlijk is voor de stoelgang.

Personal assistant

Soms voel je je net een personal assistant, die alle maar dan ook alle klussen moet doen. Ook die klussen die prima zijn de te delegeren aan die andere ouder. Bij “Mama kroelen” is het nog leuk, maar “Mama doen” wordt al te breed inzetbaar, helemaal wanneer de andere ouder wordt weggeduwd onder een “Nee! MAMA doen!”

Hoe overleef je deze fase? Ik overweeg serieus een cursus Zen-meditatie. Tot die tijd vlucht ik in mijn social media tijdlijn, die ik uitstekend met een hand kan door scrollen. Bovendien vond ik daardoor een paar redenen van het selectieve gedrag van mijn peuter, waardoor ik hem beter begrijp en iets beter kan verdragen. Iets.

Elke ontdekkingsreiziger heeft een veilige thuisbasis nodig.

Mini is overduidelijk aan het peuteren en doet dat met grote stappen. Waarschijnlijk ook doordat hij zo’n grote broer heeft. Het gedrag dat hij imiteert, is van 10-plus en dat vraagt veel van hem: staand de trap af, zonder de leuning vast te houden, lopend naar de creche met zijn rugzak om, zelf brood smeren, melk inschenken, met mes en vork eten, zelf schoenen aan…. Om maar een paar dingen te noemen.

Mini is nieuwsgierig en extravert: hij loopt zonder problemen op een vreemd kindje af om gedag te zeggen en te spelen. Al die indrukken en ervaringen zijn supervermoeiend en dan is het fijn om naar je thuisbasis terug te keren. En voor een klein mensje dat een peuter is, is dat niet thuis en de mensen in zijn thuis. Nee, die cirkel is namelijk nog veel kleiner. En dat ben jij, ouder nummer 1.

Elke peuter is een controlfreak

Als baby werd hij overweldigt door de wereld, en zocht hij veiligheid in je armen. Als peuter ontdekt je kind dat hij invloed heeft op de dingen die gebeuren. Bekers melk die omgegooid kunnen worden, boekjes die van tafel geveegd kunnen worden, kleren die aan en uit kunnen… Maar dat arme peuterbrein denkt dat hij met die superkrachten álles beheerst. Vanuit onbewuste grootheidswaan denkt hij dat zijn wil altijd wet is. Helaas is hij nog te klein om te begrijpen dat hij de opvolger van Jean Grey is. De frustratie dat zijn pychokynetische krachten mij nog niet aanzetten te doen wat hij wilt, vind ik een stuk aandoenlijker en beter te verteren dan zijn imitatie van Hitler in de war room.

Hoe ga jij om met de eenkennigheid, koppigheid en driftbuien van jou peuter? Ik kan je tips goed gebruiken!

xoxo – Irene