Als Hamlet vandaag had geleefd en hardloper was geweest, had Shakespeare hem vast deze woorden in de mond gelegd. Of het dan ook zo’n legendarische spreuk was geworden, betwijfel ik. Maar als running junkie had ik hem helemaal begrepen!

Gisteren zou ik de 10 kilometer op de Ronde van Nedstaal lopen. Een klein, knus en leuk loopje georganiseerd door staalproducent Nedstaal (joh) op en om hun bedrijventerrein. Vorig jaar liep ik nog de 5 kilometer tijdens de bedrijvenloop. Maar aangezien het doel dit jaar is om een snellere 10 kilometer te lopen, schreef ik me voor de vakantie in voor de individuele 10 kilometer. Maar om 15.00, het tijdstip van de start, stond ik niet in het startvak in Alblasserdam. In plaats daarvan deed ik met Mini zijn middagdutje op de bank. Wat was er gebeurd met de anders zo fanatieke en gedisciplineerde running mom in mij? 

 

Het begon al eerder deze week. Doordat Manlief een paar dagen op cursus was, kon ik niet weg voor een avondloopje. Ik oefende in plaats daarvan mijn nieuwe Les Mills lessen voor Sh’bam en BodyBalance, ook een fijne workout. Halverwege de week ontdekte ik dat de zaterdag vol stond met afspraken: een honkbalwedstrijd van Mini, twee verjaardagen en de Ronde van Nedstaal. Ik schoof de beslissing voor me uit. Ik kon het vast wel allemaal met elkaar combineren. Vet ontkennend hoeveel tijd er met een hardloopwedstrijd gemoeid is.

Want vergis je niet: ook met een korte afstand als de 5 of 10 kilometer ben je minstens een halve dag kwijt, een beetje afhankelijk van je startttijd. Uiteraard begin je met de verwachte looptijd. Een half uur voor de 5 kilometer, een uur voor de 10 kilometer, in mijn geval. Maar houd ook rekening met voorbereidingstijd op de wedstrijdlocatie, zoals startnummer en chip ophalen, omkleden, warm lopen, een goede plek in het startvak vinden… Bij kleine evenementen heb je hiervoor maximaal een uur nodig, voor grote evenementen minstens een uur. Ook na afloop van je wedstrijd is het verstandig om de tijd te nemen om uit te lopen, te stretchen, wat te drinken. Bovendien is het bij grote evenementen nog gezellig ook! Denk aan een half uur tot een uur. Maar vergeet ook de reistijd niet! Ik kies om die reden expres voor wedstrijden in de buurt.

Als je dat bij elkaar optelt, dan kun je op je vingers uittellen dat het niet ging worden. Maar zelfs op vrijdagavond dacht ik nog een schema uit waarbij ik alles met heen en weer rijden en het opsplitsen van taken wel aan elkaar zou kunnen knopen. En toen werd ik zaterdag wakker met een zeurende pijn in mijn onderrug, zware benen van mijn Les Mills workouts, het besef dat ik twee weken niet gelopen had en een gevalletje van “vet geen zin”.

Het duurde nog tot na de honkbalwedstrijd (waar je ook 3 uur mee zoet bent) totdat ik echt de knoop hakte. Ik ben namelijk superslecht in keuzes maken waarbij het echt het een of het ander is. Maar nee. Ik ging niet hardlopen.

En man, wat voelde ik me schuldig! Verschillende rollen speelden door mijn hoofd, waartoe ik mezelf verplicht aan te voldoen. Als running mom, als Fitgirlcode ambassadeur, als fitblogger etc etc kan ik toch niet zomaar een hardloopwedstrijd skippen? En het werd alleen maar erger. Een Indoverjaardag en een barbecuefanaatverjaardag laat zich samenvatten als major cheat day. Ik dank God op mij blote knietjes dat ik een genadige stofwisseling heb waarbij je niet zo snel aan de buitenkant ziet dat ik voor 2 bootwerkers aan fout voer naar binnen heb gewerkt. Maar guilt trip to the max was het wel! Dat je je hand willekeurig naar de chips graait, je je mond voelt opengaan en de chips naar binnen harkt, terwijl je healthy brein denkt “maar ik heb helemaal geen trek in chips!” Zo’n dag dus.

Er is toch ook goed nieuws. Zo bedacht ik me aan het einde van de dag, dat ik best wel trots op mezelf ben dat ik mezelf een dwangmatig loopje heb bespaard, met alle blessureriscio’s die daaraan vast zaten. En voel ik me na deze cheat dag vastbesloten om gezonder gaan eten. Zo zit er achteraf gezien ook winst in het niet lopen, hoera!

Hoe ga jij om met fit en healthy tegenslagen? 

xoxo – Irene