Kampioenen! Dat had niemand geloofd als je het team van Junior zag aan het begin van het seizoen. Ze kwamen als kampioenen uit de Beeball Major competitie, een schattige kindervorm van honkbal waar spelplezier voorop staat. In de pupillencompetitie gelden andere regels, en daar moest het team echt wel aan wennen. Zeker toen een paar vaste teamgenootjes honkbal verruilden voor voetbal en er een paar nieuwe en onervaren jongens erbij kwamen.

Dus toen in april het wedstrijdseizoen begon, vlogen de ballen om hun oren. Ze moesten zelf pitchen, er mochten honken gestolen worden. Iedere keer dat de catcher de bal van de pitcher niet ving, stal de tegenpartij een honk, en vaak ook nog een punt. Iedere keer als een bal in het veld niet goed gegooid of gevangen werd, stal de tegenpartij een honk of een punt. De eerste maand werd het regelmatig 14-2, of 12-0 of iets in die geest.

Het was zo sneu. De schoudertjes hingen, de lipjes beteuterd gekruld, de wandelgang naar de plaat sjokkend en lusteloos. En wij als ouders probeerden hun een hart onder het hart te steken, met woorden als “goed geprobeerd” en “mooie swing”.

Maar toen gebeurde er halverwege het seizoen iets. Coach Raymond kreeg hulp van een paar ouders die ook verstand hadden van honkbal. Via de schoolsportvereniging kregen we er een paar Antiliaanse talentjes bij. De kinderen deden hun best bij training. De coach vond een twee (!) koppels voor pitcher/catcher. En vond een sterke eerste honkman. En toen wonnen ze een wedstrijd. En nog een. En nog een.

Ook na de zomer bleven ze winnen. Op die ene keer na, waarin ze dachten dat ze al gewonnen hadden terwijl de wedstrijd nog niet voorbij was. Maar ook daar leerden ze van.

Toonbeeld van hun groei was die wedstrijd waarin de tegenpartij de bal hoog en ver in het achterveld sloeg. “Homerun!” riep de tegenpartij. Maar Junior, die tot dan toe niet goed had begrepen wat de waarde van een goede achtervelder is, rende naar de bal, gooide hem naar de tweede honkman die hem naar de catcher gooide. Die stond al klaar, zijn helm afgegooid om de bal goed te kunnen vangen, ving hem en tikte de honkloper 1 meter voor de thuisplaat af. Drie uit, wissel voor laatste slagbeurt. De honkloper huilend van teleurstelling achterlatend.

Het was dan eigenlijk geen verrassing dat ze afgelopen zondag tijdens de kampioenswedstrijd tegen de leider in het klassement pas in de laatste inning het winnende punt wisten te maken. Terwijl ze die met 2-4 ingingen. “We hebben gewonnen”, zei de tegenpartij. “We zijn kampioen”.

Maar dan kennen ze dit team van de Portland Poema’s niet. Dit team weet wat verliezen is. Dit team weet hoe verlies aanvoelt. Dit team weet wat je moet doen om te winnen. En dat is spelen tot de wedstrijd over is. Punt voor punt voor punt. Ze maakte twee punten achter elkaar, en het winnende punt was als uit een filmscript. Een man op het derde honk, twee man uit, de slagman met 3 wijd en 2 slag tegen. En dan gebeurt er dit:

Dan ben je een trotse ouder hoor. Ik ben zo blij dat Junior de waarde van samenwerking leert, en dat iedereen zijn eigen rol heeft. Ook in het achterveld. En dan maakt het mij niet uit dat honkbal niet zo’n conditionele sport is, of Junior geen geboren sterspeler. Hij is actief, speelt samen, heeft plezier en ontwikkelt zelfvertrouwen. Dat lijkt mij meer dan genoeg!

Wat vind jij het belangrijkste wat sporten brengt voor je kids?

xoxo – Irene