Ik had bedacht op deze dag alles zonder mobiel transport te doen: geen ov, geen auto. Dat was een hekweek-waardige uitdaging, omdat ik vandaag een evenement in Utrecht had. Vanaf mijn huis is het 60 kilometer fietsen. Dat is ver, maar niet ondoenlijk, zeker niet met de racefiets die ik deze zomer kocht. Ik kreeg er stiekem ook wel een beetje zin in. Want hoe cool is het, om op een dag meer dan 120 kilometer met de fiets af te leggen? Ik zou dan met de racefiets heen en weer naar Utrecht gaan, en met mijn stadsfiets nog eens 20 kilometer naar opa en oma fietsen om Mini op te halen van zijn logeerpartij. En weer terug uiteraard. 

Maar op dag 3 van helweek kijkt Mini me met lodderige oogjes en koortswangen me aan als ik thuis kom om een zwak ‘Mama kroelen’ te sputteren en me voor de rest niet meer los te laten. Die gaat nergens naar toe. Ik zeg het evenement af. Wat een geluk bij een ongeluk, dat ik voor dag 4 van helweek de nacht moet doorwerken! Nu kan ik overdag mijn volledige aandacht aan mijn zieke kind geven, ‘s avonds lesgeven en ‘s nachts werken.

Ter compensatie besluit ik vandaag mobiel transport te boycotten. Op donderdag doe ik de boodschappen voor de week, soms online met bezorgen, soms ouderwets zelf. Maar dan wel met de auto uiteraard. Vandaag loop ik met Mini in de kinderwagen naar het winkelcentrum dat 2 kilometer van ons huis vandaan is. Ik heb een duffel bag op mijn rug, waar ik straks alle boodschappen doe. Die weegt na het afrekenen ruim 15 kilo, en dat terwijl ik de melkflessen nog onderin de kinderwagen heb gestopt! Twee kilometer bivak met boodschappen, een kinderwagen en een zeurend kind is niet niks mensen!

‘s Middags besef ik me dat ik iets vergeten ben, wat ik alleen bij de groene supermarkt kan halen. Nu kan dat ook wel wachten tot mijn lunchpauze morgen, maar vandaag zit ik in uncomfort class en dus…. Stap ik op de fiets en fiets 7 kilometer naar de stad. Mijn fiets gebruik ik ook om naar de sportschool te komen. Belachelijk eigenlijk dat ik dat normaal gesproken met de auto doe, want het is maar een kippeneindje. Dat kan na helweek dus anders.

Maar hoewel de dag ongemakkelijk is, ik heb er wel lol in. Een fysieke uitdaging, daar ben ik snel voor te porren. Een ander verhaal is het mentale aspect. Ik had de nacht ingepland voor allerlei grootse persoonlijke en mentale uitdagingen die ik het hoofd zou bieden. Nu ik laat ik zonder moeite het inhaalwerk die grote en angstaanjagende denkoefeningen van tafel vegen. Oeps. Bovendien helpt Mini ook niet mee. Het arme kind krijgt weer een koortsaanval en wil alleen maar bij mama op de bank slapen. Nu wil mama ook niets liever dan slapen, op de bank of beter nog: in het kraakvers opgemaakte bed, maar ik ben nog niet eens in de buurt van oncomfortabel!

Als ik hem dan eindelijk in slaap gesust heb, durf ik eindelijk mijn opname van mijn BodyBalanceles te bekijken. Die moet ik insturen om mijn licentie voor 2 jaar te bevestigen. De strenge woorden van de instructeur staan na bijna een jaar (opnieuw: oeps) nog diep in mijn geheugen gegrift en ik was bang dat mijn les daar totaal niet aan zou voldoen. Gelukkig is het zo slecht nog niet. Maar goed is anders. Daar zit nog een hoop self assessment werk aan vast. Dat heb ik precies om vijf uur af. Mooi! Nacht gehaald! En nu wil ik slapen. Oeps. Nee, niks slapen, het is dag 5 van helweek. Goedemorgen!

Ik heb nog wel wat helweken nodig wil ik al mijn angsten onder ogen zien en aangaan. Hoe onverschrokken ben jij? En handig voor mij: hoe doe je dat? 

xoxo – Irene