In de trein sla ik maar eens het helweek boek open. Het is kwart over 7, ik ben bijna een uur eerder dan normaal. Thuis heb ik de vaatwasser uitgeruimd, broodjes voor de mannen gebakken en een lunchtrommeltje voor Junior gemaakt. If you snooze you lose, en dat is nog maar eens duidelijk. Ondertussen verlangt elke vezel in mijn lijf naar slaap.

Ik schrik wakker. Ik ben maar een korte minuut in slaap gevallen, maar als ik wakker wil blijven wordt dit een hele lastige treinreis. “No span” denk ik en geef toe aan mijn vermoeidheid. Gelukkig moet ik tot aan het eindstation. Verkwikkend is een groot woord, maar dit tukje van 20 minuten kon ik prima gebruiken. Slaapdronken stommel ik de trein uit.

Het voelt alsof ik ziek ben. Mijn ogen branden, ik voel me koortsig, ik sta wankel op mijn benen. “No span” denk ik, alles wat je vandaag gedaan krijgt is mooi meegenomen. Het grappige is, zonder druk om te moeten presteren komt er ondanks mijn vermoeidheid best wat uit mijn handen. Om 3 uur ‘s middags heb ik het fatale InKakMoment. Ik dacht dat ik aan het werk was, maar ik sliep. Tijd om naar huis te gaan!
Normaal gesproken zou ik meteen mijn bed in willen duiken, maar we hebben een ouderwetse spelletjesavond met Junior gepland. Ik gebruik de trein voor een tweede powertukkie.

We wijden met Junior de pizzasteen voor de barbecue in. Met jaloezie kijk ik naar hun pizza’s volgeladen met salami, gorgonzola en zacht gesmolten mozzarella. Vegetarisch eten is na deze vegan week een luxe! Uiteindelijk ben ik ook echt wel tevreden met mijn pizza’s: ik maakte er een met vegan mozzarella, pompoen, biet en boerenkool. En een met vegan mozzarella, groene asperges en paprika. En dat alcoholvrije Radler biertje smaakt er prima bij!

Mini nestelt tegen me aan op de bank terwijl de andere mannen de Wereld Draait Door kijken. Ik kijk met een half oog mee, ik ben te moe om echt te kijken dus ik besluit dat dit niet telt. Eigenlijk moet ik het nog tot 10 uur volhouden, te vullen met quality time met mijn gezin. Maar. Ik. Kan. Niet. Meer. Mini is al tegen me aan in slaap gevallen. “Ga naar bed”, gebiedt Manlief. Heel even sputter ik tegen. Dat is tegen de regels, ik wil ook zo graag met jullie… Maar dan bedenk ik me dat vandaag in het teken staat van rust en herstel. No span. En ga ik 1,5 uur eerder naar bed dan ik zou moeten. Slaap is vandaag het grote cadeau aan mezelf.

Heb jij je weleens een hele dag niet druk gemaakt? Hoe deed jij dat?

xoxo – Irene