Als er een ding duidelijk was na mijn helweek, was dat ik meer aandacht en tijd wilde besteden aan mijn gezin. Maar in de praktijk blijkt het lastig: projecten met deadlines voor mijn werk, mijn sportlessen die ook als persoonlijk oplaadmoment dienen, artikelen voor Fitgirlcode en mijn eigen blog, het huishouden en de schoolverplichtingen van zowel man als kind. 

En daar was dan afgelopen zondag de Bruggenloop. Het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik mijn laatste hardloopwedstrijd liep en een maand sinds mijn laatste hardlooprondje (van bijna 17 kilometer, dat dan weer wel). Ik zou via mijn oude werk meelopen, met  als business runner de luxe van een kleedruimte, en een borrel na met 5 consumptiebonnen. 

Maar ik kon niet meer. Vrijdag hadden we de kinderen al uit logeren gedaan zodat we voor een broodnodige date night naar de sauna konden. Maar om half 10 lagen we allebei al te ronken in de luie stoelen rond de open haard. 

Op zaterdag vierden we Sinterklaas met de familie en na een avond vol stuiterende peuters, een zenuwachtige nieuwe zwager, en hysterische oma’s, wilde ik bij thuiskomst niets liever dan tegelijk met de kinderen naar bed. 

Dus toen ik op zondag na mijn sportlessen thuiskwam en in dat stralende snoetje van mijn peuter keek, duurde het niet lang voor dat ik wist wat de juiste keuze was. Ik zou mijn oud-collega’s teleurstellen. Ik zou mijn zelfbeeld van gedisciplineerde hardloper bij het vuil zetten. Ik zou toegeven aan wat mijn hart mij ingaf. Niet zozeer voor mijn kind, dat naar mij verlangde, maar vooral voor mijzelf. Om weer in contact te komen wat ik het allerbelangrijkste vind. En dat is mijn gezin. 

Het was geen hoogdravend familiedagje. We deden boodschappen in de Markthal en aten samen een grote stroopwafel. We dronken thuis thee en speelden met zijn nieuwe Duplo ijsjes. Manlief testte zijn nieuwe barbecue gadget uit met een pulled pork. En opnieuw lang ik om 9 uur naast hem te slapen op de bank terwijl hij een serie keek.

Maar het was een goede dag. Hopelijk 1 van vele. Dat helpt me te onthouden dat ik misschien veel aan mijn hoofd heb, maar dat mijn familie niet een van die dingen is. 

xoxo – Irene