Hebben tieners het recht om te kiezen? Welke kracht mogen zij hun stem toekennen? Kinderen mogen er in dit land op rekenen dat ze gehoord worden. Maar wordt er ook naar hen geluisterd? De keuze voor een middelbare school is een hele reis. Vooral omdat ik van ‘je kind aanhoren’ mezelf moest bewegen naar ‘naar je kind luisteren’. Want Junior wilde graag naar de school die het verst van huis vandaan was. Weet je het zeker? vroegen we. Veldonderzoek was het antwoord.
Vrijdag zette ik mijn zoon van 10 alleen op de trein naar Zwijndrecht, waar hij alleen de bus zou pakken en vier haltes later zou uitstappen voor een wandeling van 5 minuten naar het Walburg College. Klinkt dit voor moeders van gewone tienjarigen al spannend, ik was er extra ongerust op. Want zoals een hoogbegaafd kind betaamt, zijn de uitvoerende functies van Junior niet bepaald om naar huis te schrijven. Ik zag het drama al voor me: wegdromen bij het voorbijglijdende landschap en vergeten uit te stappen, de juiste bus pakken in de tegenovergestelde richting, vergeten hoe de halte heet… Ik belde hem onderweg op om natuurlijk in zijn voicemail te belanden. Nerveus reed ik naar de school, ondertussen diverse reddingsscenario’s bedenkend.
Maar toen ik aan kwam rijden, sprong hij me vrolijk uit de bosjes me tegemoet. Nee, hij had niet aan de buschauffeur gevraagd waar hij er uit moest. Hij had het gewoon in een keer onthouden?! En nee, hij had zijn telefoon niet gehoord of gevoeld. Had ik gebeld dan?
Het was nu toch echt beslissingstijd, zei ik tegen hem. Vandaag is de laatste dag dat we je kunnen inschrijven bij Calvijn Vreewijk. Rijden we daar naartoe of naar huis? Je moet nu echt kiezen. ‘Dan kies ik…Calvijn’ zei hij twijfelachtig. Nog steeds niet met volle overtuiging, merkte ik. ‘Weet je wat, ik rijd nu naar Calvijn en in de tussentijd denk jij hardop over hoe je het beste tot een keuze kunt komen. Als we voor de deur staan, moet je pas definitief kiezen. Als we uitstappen, kies je voor Calvijn. Als we doorrijden, kies je voor Walburg.’
Tijdens de rit woog hij verschillende dingen met elkaar af: de inhoud van het lespakket, de onderwijsvisie over versnellen of niet, het aanbod van de kantine, de meerwaarde van roboticalessen versus technasiumonderwijs, de reistijd en de ruimte om zijn hobby’s te blijven doen. Na 20 minuten reed ik de straat van Calvijn in en ik merkte dat Junior zenuwachtig werd. Was dat omdat hij wist dat hij moest kiezen of omdat hij hier niet wilde zijn? Ik parkeerde de auto en vroeg hem: ‘En? Stappen we uit of rijden we door?’
Maar niet om het iPad-onderwijs hoor!
Junior zuchtte en zei: ‘Nou mama, eigenlijk ben ik van mening veranderd. Ik wil toch liever naar het Walburg.’ Om er meteen erachter aan te roepen: ‘Maar niet om het iPad-onderwijs hoor!’ Het was een moment van opluchting voor ons beiden. Zijn schoolkeuze is doorvoeld en doordacht. Dan komt het vast allemaal goed. Of hij nu tot Einstein wordt opgeleid of niet.
Hoeveel kiesrecht geef jij je kind?
xoxo – Irene
Finkelstein & sons 