Mijn telefoon bliept. Het is een smsje van de juf. Of ik de envelop met zijn cito scores van Junior heb gekregen? Ik ben niet eens meer verbaasd. Natuurlijk heb ik geen envelop van hem gekregen. Natuurlijk is hij vergeten dat hij zijn toetsresultaten heeft besproken met de juf. Die toets was leuk om te doen, maar de resultaten, die zijn toch niet boeiend.

Nog geen half jaar geleden zat ik met een onderpresterend kind aan de instructietafel in zijn klas, met Manlief en zijn juf benadrukkend hoe we dachten dat hij veel meer kon dan dat hij liet zien. Dat als hij naar het vwo wilde na groep 8, hij toch echt beter zijn best moest gaan doen. En nu kijk ik met hele andere ogen naar zijn toetsresultaten. Ik moet wel.

Nog steeds prijken er geen A-tjes op zijn scoreblad. Sterker nog, als zijn citoscore leidend zou zijn geweest voor zijn middelbare schooladvies, zou hij als een matige havo-leerling gezien worden. Te slordig, te weinig leerdiscipline, te weinig interesse om te leren voor het vwo. Ik onderdruk een eerste gevoel van teleurstelling. Junior is niet die mini Einstein die zonder iets geleerd te hebben een 100% score haalt. Er kriebelt twijfel. Klopt het onderzoek van de psycholoog wel?

Terwijl ik naar de cijfers staar, groeit langzaam het besef: dit is goed nieuws. Een matige score voor een toets over stof die hij nog niet volledig gezien heeft, biedt kansen om te leren. De brugklas zal straks voldoende uitdaging bieden om te leren, te moeten leren. En er is werk aan de winkel. Junior kwam na de toetsdagen terug met het antwoord ‘Leuk. Was makkelijk’ als ik hem vroeg hoe het was. Hoe kun je fouten maken als je de opgaven makkelijk vond? Misschien zijn de opgaven toch nog te makkelijk. Of zijn de vragen op verschillende manieren te interpreteren. Of maakt zijn brein een rekenfout die hij niet kan uitleggen in een multiple choice vragenlijst.

Ik slaak nog maar eens een zucht van dankbaarheid. Hoe fijn is het om een psycholoog te hebben gevonden die ons een sleutel gaf tot zijn brein. Wat een opluchting dat leraren en intern begeleider van de basisschool vol vertrouwen het advies van de psycholoog wilden volgen en er uitvoering aan gaven. Wat een verademing dat we een middelbare school vonden die echt passend onderwijs voor ons hoogbegaafde kind biedt.

Ondertussen moet ik maar op zoek naar een pilletje tegen het huidige cijferfetisjisme in het onderwijs. Het is me met deze cito scores weer eens duidelijk geworden dat hoogbegaafdheid en toetsresultaten weinig met elkaar te maken hebben.