Vandaag liep ik de 10 kilometer van de Ladiesrun Rotterdam. Het was mijn langzaamste 10 kilometer in wedstrijdverband ooit. Maar het was ook mijn beste!
Aan de Ladiesrun 2015 deden ruim 3000 dames mee aan de 10 kilometer lopen en daarvan lopen er slechts een handje vol om de snelste tijd. Het zou heel stom zijn om alleen om de snelste te zijn mee te doen, want dat betekent voor duizenden vrouwen teleurstelling. En hoe maakt dat nou een fun run leuk?
Veel vrouwen lopen om het ‘gewoon eens gedaan te hebben’, om een persoonlijk record te lopen of omdat hun vriendin hun heeft overgehaald met hen mee te doen. Ik deed mee uit traditie: sinds drie jaar lopen mijn zus en ik standaard samen de Ladiesrun. Het was het begin van een nieuw tijdperk van haar dat ik met haar meebeleefde door met haar te gaan hardlopen. In de tweede plaats liep ik om weer eens te voelen wat mijn lichaam kan, hoe slecht getraind ook.
Dit jaar keken mijn zus en ik met angst en beven naar de naderende wedstrijddag: we liepen korte afstanden en trainden onregelmatig. Maar gelukkig deed de magie van het samen sporten zijn werk en wilden we allebei de ander niet laten zitten. Opgeven was geen optie en dus vonden we elkaar in de zee van roze t-shirtjes bij sportcomplex Ahoy’. We zeiden tegen elkaar dat we het rustig aan gingen doen en genoten van de gezellige sfeer van de grootste Ladiesrun van Nederland. Handige lockers voor je tas, een massale maar niet al te intensieve warming up op het plein voor Ahoy en een zee van roze t-shirtjes met dansende paardenstaarten, iphonehouders om de arm en koptelefoontjes. We doen mee met de wave in het startvak en lopen door de confettiregen over de startlijn.
Zelfs de kilometerpunten zijn in het roze aangegeven! Langs de route is het druk met echtgenoten, vrienden en kinderen, maar ook met toevallige toeschouwers en deelneemsters aan eerder afstanden. Behalve de officiële muziekpunten hebben amateurdj’s en bandjes zich langs het parcours geïnstalleerd om publiek en loopsters gemotiveerd te houden.
De stemming zit er dus goed in en het tempo ook. Het langzame tempo. En daar ben ik best trots op! Mijn valkuil is dat ik veel te snel van start ga, halverwege steken in mijn zij krijg en half hyperventilerend over de finish kom. Vorig jaar moest ik zelfs een paar keer wandelen. Dit keer niet, de roze kilometerpunten lijken korter op elkaar te staan dan vorig jaar. Tot 7 kilometer heb ik het gevoel alsof dit een trainingsloopje is.
Ik versnel en kom sprintend over de finish. Mijn zus komt 3 minuten later over de streep. We zijn beiden heel tevreden over hoe we dit loopje hebben ervaren, onze langzaamste 10 kilometer ooit. Hoe is dat nu mogelijk?
In de fabel van haas en de schildpad was de schildpad uiteindelijk sneller dan de haas. Ons schildpadloopje is langzamer dan onze hazen-stijl manier, maar als schildpad hebben we weer vertrouwen gekregen in ons hardloopkunnen. 4 juli lopen we namelijk als de Runningmoms met vier anderen de Rotterdam Ekiden, de marathon in estafettevorm. In ons team kijkt iedereen hoopvol naar ons als langeafstandlopers. Tegen hen durven we nu te zeggen: Laat die Rotterdam Ekiden maar komen!
xoxo – Irene
Finkelstein & sons 