My gifted son was so happy to skip eight grade and fast forward to junior high. Primary school was way too off Broadway for him. I’m terrified and anxious and hopeful to see him succeed. This metaphoric post on the life of the gifted and stage life touched my soul.
“All the world’s a stage, And all the men and women merely players…”- William Shakespeare
There’s a big, bright, beautiful world out there. Sometimes though, the stage can be dimmed for those who never get the chance to show the audience what they can bring to touch the lives of others. Sometimes, life doesn’t play out well for gifted kids and adults. Sometimes, we hear lots of directors shouting at us instead of supporting us in our roles.
1. Know thy role.
Are you trying to be the center of attention or just part of the stage crew? See, everyone has their part in this production of Life, but since you think you know everything, you obviously need to run the show. Go, try it. You might be as good as you say, or you just might fall flat on your face.
2. Costume change.
You’re always reading into things and…
View original post 488 more words
Finkelstein & sons 
Hmmm ik voel het tegenovergestelde: wat een slachtofferschap. Elk kind, elk persoon moet zijn eigen weg vinden. Gifted of niet. Iedereen loopt tegen grenzen of verwachtingen aan en zal een manier moeten vinden om gelukkig te worden met zichzelf én met zijn omgeving. Zelfvertrouwen én aanpassingsvermogen hebben zijn daarvoor onontbeerlijk.
Daarbij de “middenmoot” of “de maatschappij” is een fictie. Behoorlijk generaliserend om iedereen op 1 hoop te schuiven zoals in deze blog gebeurd. Om je daar tegen af te zetten en door geslachtofferd te voelen zegt meer over je eigen kijk op de wereld dan wat “de ander” je “aandoet”.
Mijn mening dan he 🙂
Ieder zijn eigen weg, dat is waar. Maar ik denk dat we nog steeds schromelijk onderschatten hoe anders hoogbegaafdheid is. Topatleten worden geroemd om hun specialisme. Hoogbegaafden die niet Einstein zijn? Niet bepaald. Ik herblogde dit artikel omdat het me via een metafoor die mij als would have wanted to be actress weer bewust maakte hoe onbegrepen je als hoogbegaafde kunt voelen en met welke clichés en dogma’s je elke dag te maken hebt.
Hmmm ik klink wat streng lees ik nu. Maar dat komt ook wel echt uit mijn tenen: Ik denk namelijk dat als je de wereld als vijandig ervaart (wat ik de toon van de blog vind) dan zul je je een slachtoffer voelen en op je hoede zijn voor de reacties van anderen en jezelf bij voorbaat willen verdedigen. Als ik de strekking van de blog door zou voeren in mijn opvoeding dan vertel ik mijn kind eigenlijk: pas op, de kans bestaat dat mensen je niet zien, niet waarderen en kunnen aanvallen op wie je bent. En dat wil ik mijn kind nooit meegeven. Ik denk namelijk niet dat mensen zo negatief zijn. Iedereen is gelijk en iedereen is anders. Dat jij anders bent geeft dus niet. Dat is het mooie. Jij mag jij zijn en de ander de ander. En als iemand geen behoefte heeft aan jou dan moet je je afvragen of je de ander niet gekwetst hebt en wel in zijn waarde hebt gelaten. Is dat zo en moeten ze je domweg niet, dan is dat ok en ga je naar de volgende ontmoeting.
En dan speelt nog mijn afkeer van het labelen van kinderen. Wat mij betreft is hoogbegaafdheid een hoge score op een iq test maar meer ook niet. Ik vraag me weleens af hoeveel ongediagnoticeerde hoogbegaafden op het vwo rondlopen. Geen problemen is niet testen, maar daarom zijn deze kinderen nog niet niet-hoogbegaafd. Dat maakt dat de hele kwestie van het “onbegrepen hoogbegaafd kind” misschien wel een andere discussie is, namelijk de discussie over “het kind dat zich anders ontwikkeld dan anderen”. En dat zie ik breder dan kinderen met een hoog iq, maar ook de beelddenkers, de kinderen uit een moeilijk gezin, het kind met een andere sexuele geaardheid, het kind met een handicap, of het super verlegen kind. Eigenlijk heel veel kinderen dus 🙂 Hoe ga je om met een kind dat niet helemaal in de groep past, of dat een andere ontwikkeling heeft dan anderen? Dat bedoelde ik met iedereen moet zijn eigen pad vinden. Voor kinderen (hoogbegaafd of niet) die zich anders ontwikkelen zou ik zelf niet de (in mijn ogen) negatieve insteek van de blog kiezen. Liever zeg ik: stap open de wereld in en wees verrast. Er is altijd een kans, een mogelijkheid. Soms kost dat meer moeite, soms openen er juist deuren voor je. Maar liever tien keer op je bek en altijd weer proberen dan achterdochtig zijn en het basis gevoel hebben dat je anders bent dan anderen en dat anderen dat af zullen keuren.
-zeepkist af-