Ik vind het toch maar spannend, mijn zoon van elf die alleen thuis komt. Tijdens mijn middelbare schoolcarrière was mijn moeder thuis als ik uit school kwam. Ze werkte in de thuiszorg tot drie uur ‘s middags. Om vier uur dronken we even thee. Daarna begon mijn moeder aan het avondeten en ik aan mijn huiswerk, vaak aan de keukentafel.

Nu komt Junior alleen thuis, en moet hij alleen wat te drinken maken. Het is maar wat je gewend bent, maar ik vind het gewoon niet zo gezellig voor hem. Bovendien is er niemand om hem een zetje te geven om voor het eten iets aan zijn huiswerk te doen. Drie uur lang gamen, minecrafte of YouTube filmpjes kijken liggen op de loer.

“Hoe was school? Heb je veel huiswerk voor morgen?” vraag ik zo luchtig mogelijk.

“Leuk,” antwoordt Junior gemeend. “Ik heb mijn huiswerk al af. Het laatste uur viel uit, dus toen heb ik mijn huiswerk in de kantine gemaakt. Ik dacht, als ik dan nog vragen heb, of ik snap iets niet, dan kan ik nog naar een leraar om het te vragen.”

Ik probeer mijn mond niet open te laten vallen.

“Heb je dat samen met je vriend gedaan?” vraagt Manlief.

“Nee, die was al naar huis. Het is voor hem een half uur fietsen, weet je nog?”

Ik weet niet wat ik meemaak. Een vrolijke Junior, die plezier heeft in school. Die zelfstandig zijn huiswerk maakt. En gewoon op school blijft zodat hij hulp kan vragen als hij het niet snapt.

Tot nu toe valt die keuze voor versneld naar de middelbare school briljant uit.