Read in English

Het is Throwback Thursday, een fenoneem op sociale media waarbij je op donderdag terugblikt op iets uit het verleden. Mijn bijdrage vandaag is een verslag van een First Nation bruiloft die wij tijdens onze vakantie in Canada van de zijlijn mochten meebeleven. En als aanvulling mijn hersenspinsels over het huwelijk, die ontsponnen toen ik dit ritueel hand in hand met Manlief voor mijn ogen zag ontvouwen.

First Nation bruiloft: Een verbintenis tussen families

Er liggen drie kano’s in de baai, twee grote en een eenpersoons. Op het strand staat een groep mensen, de vrouwen aan de ene kant, de mannen aan de andere kant. De vrouwen houden een doek voor de bruid om haar verborgen te houden voor de bruidegom. Een oude man in een van de kano’s staat op en zijn stem schalt over het geluid van de branding heen: “Dit is mijn zoon. Hij houdt van uw dochter. Hij heeft haar moeder lief, haar zussen, haar nichten. Hij wil niets anders dan uw dochter liefhebben, verzorgen en in haar onderhoud voorzien. Hij wil haar de kinderen geven die zij wilt en de welvaart geven die zij verdient. Mijn zoon wil uw dochter en haar familie eren, zo lang hij leeft. Hij vraagt uw toestemming om aan land te komen!” Een moment van stilte, vol spanning hangt tussen de twee families in. Dan zegt de vader van de bruid: “Kom aan land! Je bent welkom.” De kano’s manouvreren het strand op, eerst de grote kano’s, als laatste de eenpersoons kano van de bruidegom.

Aan land worden er opnieuw eerbetuigingen uitgewisseld, nu tussen de oudsten van de families. Het is me al snel duidelijk, dat een bruiloft bij First Nation niet alleen een verbintenis is tussen man en vrouw, maar ook of vooral tussen twee families. Hoe anders is dat bij een Westerse bruiloft! We liepen door, en lieten het bruiloftsritueel, dat nog lang zou duren, achter ons. Continue reading “First Nation bruiloft en de magie van het huwelijk”