Tijdens een laat ochtenddutje van Mini (of is het een vroeg middagdutje?) zou ik was kunnen opruimen, vaatwasser kunnen uitruimen, stofzuigen of iets anders huishoudelijks. In plaats daarvan mijmer ik nog even door over kinderen en hun aanwezigheid in de digitale wereld (lees mijn eerder blog hierover: De Puinhopen van Privacy). Ik las namelijk deze Engelse blogpost van Ryan McLaughlin, een door de wol geverfde blogger met meer dan 10 jaar aan blogervaring. Hij besloot namelijk alle foto’s van zijn kinderen op internet te verwijderen. Waarom? Omdat hij hen het recht gunde van digitale anonimiteit. Say What?

Digitale anonimiteit hangt samen met het door de Europese Unie voorgestelde Recht Om Vergeten Te Worden. Ady, een collega van mijn werk en advocaat Privacy-recht schreef er een artikel over als je daar meer over wilt weten. Kort gezegd komt het er op neer,  dat iedereen bewust of onbewust persoonlijke gegevens via internet deelt of achterlaat. En zelfs voor de neat-freaks die altijd alles heel netjes achterlaten (als je op een feestje te gast bent en helpt de glazen in de vaatwasser in te ruimen, dan ben jij er een), is het verdomd lastig om geen kruimelspoor van persoonlijke gegevens achter te laten. Een kopie op een server, een geretweet bericht op twitter, een foto van iemand anders op Facebook waar jij op bent getagd… Enzovoort enzovoort. Als je wilt dat die informatie vergeten wordt, mag je eisen van degene die die informatie beschikbaar stelt dat die informatie verwijderd wordt.

Het gaat niet alleen om genante foto’s van je vakantie op Ibiza, maar ook over nieuwsartikelen, vergeten accountpagina’s op al dan niet in ongebruik geraakte sociale netwerken etc. Zo biedt Facebook aan nabestaanden de mogelijkheid om een profielpagina iemand die is overleden om te zetten in een in-memoriampagina. Als digitale begraafplaats. Maar voor de familieleden die dat niet willen, zou zo’n recht het ook mogelijk moeten maken dat zij hun geliefde ook digitaal ten grave kunnen dragen.

En dan zijn er nog de mensen die hun identiteit om veiligheidsredenen hebben moeten veranderen. De techniek is nog niet verfijnd genoeg, maar er is gezichtsherkenningssoftware die mensen op basis van biometrische gegevens herkent. En dat is allang niet meer een speeltje voor militaire organisaties. Google Picase, Apple iPhoto en ongetwijfeld andere fotosoftware voor consumenten hebben die optie al sinds jaren. Een foto zonder naam en toenaam bestaat dus eigenlijk niet meer. Getuigenbescherming houdt in de toekomst dan standaard cosmetische chirurgie in?

Dat was de reden dat deze blogger zijn foto’s van zijn kinderen van de digitale wereld heeft verwijderd. Hij gunt zijn kinderen het recht op digitale anonimiteit. Wanneer zij zelf oud genoeg zijn om daar over te willen beslissen (en de vraagt blijft dan, wanneer dat is), kunnen zij zelf de digitale wereld betreden. En hoe trots hij ook is op zijn kinderen en graag hun ontwikkeling met zijn bloglezers deelt, hij wilt niet dat zijn kinderen in de toekomst geconfronteerd worden met de nadelige gevolgen van een goed bedoelde foto uit hun kindertijd. Want tegen die tijd zal gezichtsherkenningssoftware zo ver gevorderd zijn, dat je met een druk op de knop alle foto’s uit het verleden tot en met heden van een persoon kan terugvinden.

Waarom zou die informatie kwaad kunnen? Ik weet het niet. Wie weet hoe mensen die informatie in de toekomsten kunnen en zullen gebruiken wanneer ze over jou moeten beslissen. Misschien bij een toelatingsprocedure voor een universiteit? Dat door jouw foto waarop je kind zijn eerste stapjes deed in de ghettowijk waar jullie toen woonden, je kind wordt geweigerd wegens zijn sociale afkomst? Of bij een sollicitatieprocedure waarbij een werkgever jouw kind afwijst wegens een foto waarop zij de fles krijgt, en in de toekomst is bewezen dat flesgevoede kinderen 5 IQ-punten minder slim zijn? Ik doe maar eens een wilde gok.

Het gaf me te denken. Moedertrots en delen? Of Moederkloek en afschermen?

Overigens stelde Ryan wel een digital trust fund op voor zijn kinderen: hij claimde domainnamen voor hun naam, en registreerde e-mailaccounts. Zodat niemand anders er mee aan de haal kan gaan en er later misbruik van zou kunnen maken. Hij heeft het niet over een Facebookpagina, maar ik heb ook gezien dat toekomstige ouders al een profielpagina kunnen aanmaken voor hun kind dat nog geboren moet worden. Uit trots, of bescherming?

Je kind beschermen voor de fysieke wereld is al werk genoeg. En nu blijkt dat het beschermen voor gevaren van de digitale wereld dubbel zoveel (denk)werk vereist. Gelukkig slaapt Mini nog steeds, dan mijmer (of inmiddels: pieker?) ik nog even door.

Wat vind jij? Moeten wij onze kinderen digitale anonimiteit bieden? Of kunnen die online familiefoto’s geen enkel kwaad?

xoxo – Irene

Disclaimer: deze tekst schrijf ik op persoonlijke titel en geeft mijn persoonlijke mening weer.  Hoewel ik verwijs naar juridische begrippen, ben ik geen praktiserend jurist en werk ook niet in een juridische functie bij mijn werkgever. Deze tekst is daarom gebaseerd op lekenkennis. Wil je meer weten over de juridische inhoud, neem dan contact op met een advocaat of juridisch adviseur.